Sara Uribe

Introductie

Sara Uribe brak door met de bundel Antígona González, waarin ze de mythe van Antigone gebruikt als poëtische metafoor om aandacht te vragen voor het almaar oplopende aantal vermiste personen in Mexico (90.000 mensen zijn spoorloos en dat aantal blijft groeien). Net als Antigone is Antígona Gozález wanhopig op zoek naar haar vermiste broer. Waar het Poetry International Festival dit jaar het poëtische lichaam uitdiept, laten Uribe's aangrijpende gedichten je voelen wat het betekent als er ineens helemaal geen lichaam meer is. Omdat ze het verhaal van de vermisten niet kan vertellen, vertelt Uribe het verhaal van de onvermoeibaar verder zoekende achterblijvers. Te midden van gruweldaden en vertwijfeling biedt Antígona González hoop door de verdwenen mensen te benoemen en ze in haar even prachtige als schrijnende gedichten een plek te bieden om in te bestaan, al is het dan ook maar als herinnering: ”As if written by the Emily Dickinson of Tamaulipas (…) it is that intimate, honest, unaffected, intelligent, urgent, innovative, spare, and beautiful.” (Francisco Goldman)