Karen Solie

Karen Solie prikt in haar gedichten voortdurend door het flinterdunne laagje vertrouwen heen waarmee de moderne mens zich staande houdt. De titel van haar tweede boek, Modern and Normal, dient dan ook te worden opgevat als ironische verwijzing naar verontrustende onderstromen. ‘Zeker weten we alleen dat de nachten langer duren dan de dag’, zo heet een van de gedichten die ze op Poetry International 2012 zal lezen. Solie denkt in dit gedicht na over haar eigen verleden, over het kind dat ze ooit is geweest. Ze komt tot de slotsom dat dat verleden onbereikbaar is: “Toch ben jij, / zoals je daar nu staat, er nooit geweest.” Ook hier is het leven vol onbestendigheid.

Toch laten haar verzen bepaald geen verscheurde indruk achter. Hun boodschap wordt doorgaans overgebracht op een kalme, klassiek aandoende parlando-toon, waardoor ze het karakter krijgen van gedistantieerde bespiegelingen. Daarbij eist het landschap een belangrijke plaats op. Maar dat wordt nooit achteloos beschreven; het verwijst altijd naar een gemoedstoestand. Neem nu het prachtige gedicht ‘Naschrift’, waarin de dichteres mijmert over een geliefde die is weggegaan. De natuur wordt voertuig voor haar verdriet en haar verlangen naar harmonie en vrede, tot aan die laatste, superieure bijzin toe: “terwijl de namiddag neerboog/ naar de woeste grond en zijn blinkende wapens aflegde”. Bibliografie

Poëziebundels

Short Haul Engine, Brick Books, London, Ontario, 2001
Modern and Normal, Brick Books, London, Ontario, 2005
Pigeon, House of Anansi Press, Toronto, 2009

Kleinere publicaties

Eating Dirt, Smoking Lung Press, Vancouver, 1998
The Shooter’s Bible, Junction Books, Toronto, 2004