Ruth Lasters
Ruth Lasters
Snelle introductie
Voor dichter en schrijver Ruth Lasters is schrijven de verrukkelijkste variant van piekeren. De poëzie is daarbij dé plek om in alle vrijheid denkoefeningen te doen. Ze vindt nieuwe woorden uit, laat woorden weg waar je die wel zou verwachten en zet taalregels eigenzinnig naar haar hand. Door de werkelijkheid te vervormen laat ze je met een glasheldere blik kijken. Haar taal is helder, haar toon (zelf)relativerend. Cynisme en wanhoop countert ze met tederheid, zachte ironie en absurde humor. Als Stadsdichter van Antwerpen kwam Lasters eind 2022 in het nieuws toen ze haar ambt neerlegde, nadat Stad Antwerpen haar gedicht over het onderwijssysteem dat ze samen met haar leerlingen schreef, weigerde. Voor haar bundel Lichtmeters (2016) werd Lasters genomineerd voor de VSB Poëzieprijs en kreeg ze de Herman de Coninckprijs. In 2015 en 2022 won ze de (Turing) Gedichtenwedstrijd. Eerder was ze in 2016 op Poetry International te gast.
Biografie
Ze verbindt een voetbalwedstrijd met de werking van ons brein, knipperende neonlichten doen haar denken aan haar eigen nietigheid. De poëzie van Ruth Lasters (Antwerpen, 1979) wordt gekenmerkt door speelse gedachtesprongen, die evenwel nooit banaal zijn.
Lasters, die lesgeeft in het middelbaar onderwijs, debuteerde in 2007 met de dichtbundel Vouwplannen. Haar tweede en meest recente bundel Lichtmeters volgde pas na acht jaar en werd bekroond met de Herman de Coninckprijs 2016. Naast poëzie schrijft ze ook romans, columns en opiniestukken.
Als dichteres laat ze zich vaak inspireren door dingen uit het leven van elke dag, zoals zwarte paraplu’s of kersen die op een plastic tafelkleed liggen. Haar taal is helder, haar toon zelfrelativerend. Cynisme en wanhoop countert ze met tederheid, zachte ironie en absurde humor. Zo richt ze ontgoochelingen af ‘als logge, natte/honden. Bij voorkeur in een hoog//maïsveld dat zo luid ritselt dat mijn teleurstellingen lijken voor me uit te hollen’.
Voor Lasters is poëzie dé plek om in alle vrijheid denkoefeningen te doen. Daarbij vindt ze nieuwe woorden uit, laat ze woorden weg waar je ze zou verwachten en zet ze de grammaticaregels eigenzinnig naar haar hand. Met de doelgerichtheid en nieuwsgierigheid van de wetenschapper laat ze haar verbeelding los op de menselijke soort: ze zoekt uit waarom hoogbejaarden met gebogen rug lopen en vraagt zich af waarom wij mensen niet zoals eenden v-formaties vormen als we bang zijn. Of ze fantaseert over een plek waar je de ontdekking van het sorbetijsje en het elektron opnieuw kan beleven: ‘Grote glazen reservoirs waaronder men dan bij verwonderingsverlies, bij bovenmatig balen/inhaleren kon het prilste, prettigste begrippen-//begin, ontdekkingsenthousiasme.’ En van het glas van oude ruiten wil ze weer zand laten maken: ‘in een emmer, ondoorzichtig/ en dus eindelijk werkelijk zelf/ bekijkbaar’.
Lasters zet taal in als een loep: ze vervormt de werkelijkheid om met een glasheldere blik te kunnen kijken, tegen het verwonderingsverlies, voor het ontdekkingsenthousiasme.
Bibliografie
Vouwplannen, Meulenhoff/Manteau, Antwerpen, 2007
Lichtmeters, Uitgeverij Polis, Antwerpen, 2015
Links
Ruth Lasters' persoonlijke website
Sponsors
