LIGHT

Light rhythms from lighthouses,
now on your old skin. 

I tap the winking pattern of the Noordwijk lighthouse
onto your freckled back, between your shoulder blades. 

I signal the triple flash
every twenty seconds from the Phare d’Ailly
into the saggy hollow of your knee, down to where your calf 

begins. And this signal: flash! flash! then nothing for a whole held breath
(concentrate, feel my fingertips in your groin) 

surely you recognise it
from Bishop Rock. And no, I don't deny it,
a skin covered in light characters, location markers each unique 

will soon be as easily lost
in eternal twilight as in thick mist 

But what – if each lighthouse signal
has a back-up of standard foghorn tones
in case of poor visibility –  

has more efficient orientation solutions than
absence?

VUUR

VUUR

Lichtritmes van vuurtorens,
nu op je oude huid. 

Het schitteringspatroon van de vuurtoren van Noordwijk
tik ik op je vlekkerige rug, tussen je schouderbladen in. 

De drievoudige flits
elke twintig seconden van de Phare d’Ailly
sein ik in de slappe holte van je knie, tot waar je kuit 

begint. En dit signaal: flash! flash! en dan een hele adempauze niets
(concentreer je, voel mijn vingertoppen in je lies) 

moet je herkennen toch
als dat van Bishop Rock. En nee, ik ontken het niet,
een huid vol lichtkarakters, plaatsbepalingstekens elk uniek 

raakt evengoed straks zoek
in eeuwig duister als in dichte mist.

Maar wat heeft – als elk vuurtorensignaal
een back-up heeft van vaste misthoorntonen
voor bij ontbrekend zicht – 

efficiëntere oriëntatieoplossingen dan
het gemis?