LOOKING AT MOUNTAINS

When the Swiss evening falls,
backlit behind the billowing white of curtains
the mountain is watching.

Its stare is the mucus
in the heart of things
that hounds us onward, hunted heart.

It’s a swish
of granite
shifting furtively through our thoughts.

It lives in a hand
casting itself like shadow
across the bent back of a smiling man
who’s tucking his kids in bed or, late at his drawing board,
drafting another glimpse of the world.

If you ever looked at a mountain
the mountain will always be looking back,
even if it’s a wisp of mist,
the sound of a cowbell, the scree
that splits our attention in the moraine.

Naar de bergen kijken

Naar de bergen kijken

Wanneer de Zwitserse avond valt,
loert in het tegenlicht, achter het waaiende wit van
gordijnen
de berg.

Zijn blik is het slijm
in het hart van de dingen
dat ons opjaagt, opgejaagd hart.

Het is geruis
van graniet
dat heimelijk door onze beschouwingen schuift.

Het woont in een hand
die als schaduw
zich over de buigende rug werpt van een man die zijn
kinderen glimlachend instopt of, laat aan zijn tekentafel,
nog een glimp van de wereld ontwerpt.

Als je ooit naar een berg hebt gekeken,
kijken de bergen voor altijd terug,
al is dat een mistflard, de klank van een koebel,
het bergpuin dat in de morene
onze aandacht verdeelt.