FABLES OF THE SACRED HEART

1)

Those were days of cycling in the mountains. Of climbing, descending.
Of enormous hunger for more and as long as they blocked the peak’s
virginity from view in their groaning scent of resin,
pine trees acted out this problem to excess. But above the
treeline you feel free.

Trundling along a stony track, Jesus kept
catching the hem of his robe with his feet.

He’d missed the refreshment stations. Was the only cyclist on foot. The
wind was ripping his raiment to shreds. Lightning roamed through his hair.
We’d all cycled off
somewhere else.

When he reached the bare, snow-covered peak, Jesus turned
round, bewildered. No farmhouse. No place of
emotion. No strong, ascetic
birds. No-one had ever let him down as badly as Rilke.

That very second, Jesus saw his Father’s dentures
flash white in the valley. By way of a message, His teeth formed the
words ‘YOU SUCK’.

As tattered as the state of his calling,
Jesus pulled two ribs apart in the white, marble glory
of his body and, as the blood gurgled
from his ribcage like a mudslide razing a mountain village,
revealed his Sacred Heart to a nation of TV viewers.

We saw the drivenness of a kid who’s crawled his life through sewers.

This was no Jesus. This wasn’t the Corcovado Jesus. Not the
Dear Lord who Speaks to us.

This was a mountain erupting out of its mountainness.

Fabels van het Heilig Hart

Fabels van het Heilig Hart

1)

In die dagen werd er gefietst in de bergen. Er werd geklom-
men, gedaald. Er bestond een grote honger naar meer en
zolang ze in hun kreunende harslucht een blik op de smetteloos-
heid van de bergtop beletten, vertegenwoordigen pijnbomen
ten overvloede die problematiek. Boven de boomgrens, daar
voelt men zich vrij.

Trekkend over een rotspad trapte Jezus
voortdurend in de zoom van zijn kleed.

Hij had de bevoorradingsposten gemist. Was de enige fietser
te voet. De wind reet zijn gewaden aan flarden. In zijn haar
doolde de bliksem rond. Wij waren allemaal
een andere kant opgereden.

Toen hij de kale, besneeuwde top had bereikt, draaide Jezus
zich verbouwereerd om. Geen hofstede. Geen oord van ge-
voel. Geen krachtige, ascetische vogels. Nooit had iemand
hem meer ontgoocheld dan Rilke.

Op dat moment zag Jezus het witte gebit van zijn Vader
flitsen in de vallei. Bij wijze van boodschap vormden Diens
tanden de woorden ‘YOU SUCK’.

Haveloos als de staat van zijn uitverkiezing
trok Jezus, in de witte, marmeren glorie
van zijn gestalte twee ribben uiteen en toonde, terwijl het
bloed uit zijn borstkas kolkte als een modderstroom die een
bergdorp verwoest, zijn Heilig Hart aan de tv-kijkende natie.

Wij zagen de grinta van een kind dat zijn leven lang door rio-
len kruipt.

Dit was geen Jezus. Dit was niet de Jezus van de Corcovado.
Niet de Sprekende Lieveheer.

Dit was een berg die uit zijn bergzijn barstte