Ancestral ground

A couple of years back I spent a weekend
on a deserted farm, in northeast Mpumalanga.
The world’s highest count of vertical lightning
occurs in this region, so it is claimed.
The sky grows dark; silver and crimson –
and the crashing sounds begin. A tall tree
might catch fire. I was with my Berlin friend,
we were lovers at the time and far from
the little house when the storm started to gather.
She was homesick for her city, with its cloak of sad ashes . . .
Walking, we could feel the static loading
in our hair and in our clothes, the granite blocks
being stacked up, in a world invisible.
The track slowly winded to an open plateau,
                                                                        a high ground
where the angry heavens slaughter all movement.
A rumour, of  an old leopard that roams . . .
Our hearts were pounding, but too late to turn back.
In former times there was a halfway shack.
Pods rattled; a tinny sound, of charms in the trees.
Past a little skull that grinned on a stick.
You know about the curse, I said alarmed, but in jest.
She stopped dead: “We must go back!” – stretched out an arm,
our small hairs were erect, the roots pulling.
And she tugged at me, and started to run that long-legged girl,
an exotic ostrich across ancestral ground
of a vanquished African tribe burnt field of black stubble
blood ground her dress flying up like the petals of a mad flower,
flashing the chalice. Me after. Drenched.                                                            

                                                                  Getting home,
eventually. Our candles were still burning.                            
But the place was a shambles: the tablecloth dragged,
glasses knocked over, plates everywhere.
A feral smell hung in the air. A wind, further in.
“Close everything!” I shouted. “Quick!” she called back.
We fastened the shutters, clunked on the door latches.
The clouds burst their seams. Hail and wind. Lashing
thunder. Safe now . . . Or not? There we stood dripping,
with broad smiles like two river boats being launched.  
Witchcraft . .  you run towards it, when you flee . . .
And thinking back, the shelter did not deliver us – we were
still on ancestors’ ground, exposed to its caprice.
Any two lovers naked, are on ancestral ground.
The scavenger . . . was us, the human being, asking to be cared for.
                                                            And the lightning?
The flaring bolts of the afternoon –
that happened between us on arriving home
on the plain of the heart, where no one can hide?
That was just mercy. Simple mercy.

Die grond van die voorvaders

Die grond van die voorvaders

’n Paar jaar gelede beland ek een naweek
op ’n versaakte plasie, in noordoos Mpumalanga.
In hierdie streek, word gesê, kom die hoogste
frekwensie loodregte weerlig in die wêreld voor.
Die hemelruim verdonker; silwer en karmosyn –
en die pletterklanke begin. Soms slaan ’n hoë boom
in vlamme uit. My vriendin van Berlyn
was saam, ons was verliefdes in dié tyd,
en ver van die huisie toe die storm opsteek.    
Sy het verlang na haar eie stad, met sy kleed van droewe as . . .
In die wandeling kon ons voel hoe die lading in ons hare
en in ons klere oplaai, hoe die granietblokke
opstapel, in ’n onsigbare wêreld.
Die grondpaadjie het gekronkel na ’n oop plato,  
                                                                     ’n hoë grond
waar die woedende hemele al’s doodslaan wat beweeg.  
Die gerug, van ’n ou luiperd wat daar rondsluip . . .
Ons hartkloppe was hoorbaar, maar te laat vir omdraai.
Vroeër jare was daar ’n halfweg-hut. Peule het geritsel.
’n Blikkerige getingel, van amulette in die bome.
Verby ’n kopbeentjie wat grinnik op ’n stok.  
“Jy weet daar’s ’n vloek hier,” sê ek; ontsenu, in ’n grap.
En net daar, vries sy: “Ons moet terug!”, steek haar arm uit,
die fynhaartjies regop, die wortels wat trek; pluk aan my
en slaan voet in die wind, daardie langbeenmeisie,
’n eksotiese volstruis oor die voorvadergrond
van ’n uitgedelgde Afrika-stam, die swart verskroeide stoppelland
bloedgrond haar rok wat opwaaier soos ’n waansinnige blomkroon,
die kelkie onder wat flits. Ek agterna. Sopnat.                        
                                                                       By die huisie  
                                      
aangekom. Ons kerse het nog gebrand.
Maar die plek was ’n gemors: tafeldoek gesleep,
glase omgestamp, borde op die vloer. ’n Wilde
veldreuk in die vertrek. ’n Wind, dieper huisin.
“Maak alles toe!” skreeu ek. “Gou!” beaam sy.  
Haastig sit ons die klinke op en haak die luike toe.
Die reën het swaar uitgesak. Hael en wind. Blitsende
donder. Veilig nou . . . Of nie? Daar het ons staan en drup,
met glimlagte breed soos seilbote wat te water gelaat word.
Toordery . . . in die wegvlug loop jy daarin vas . . .
En dink ek terug, het die onderdak ons nie gespaar nie.
Ons was steeds op voorvadergrond, met al sy grille.
Enige twee minnaars naak saam, is op voorvadergrond.
Die aasdier? . . . dit was ons, die mens, wat bedel om versorging.
                                                       En die weerlig?
Die laatmiddag se bliksemskigte –
wat tussen ons gebeur het met ons tuiskoms
op die oopte van die hart, waar geen mens kan wegskuil nie?
Dit was net genade. Bloot genade.