The parallel universe

At that time Superman was known as extremely friendly.
He would greet politely at the breakfast table,
pass the sugar when asked
and enjoy the breathtaking panorama.
He would play old music when making decisions
and afterwards phone his mother.

Until the night the windows of his birthplace were smashed
his balloon face hung like a boy’s dream
throughout the town.
He asked: take pity on my situation,
   but had to wave his fists
to keep people’s attention.

He became The Great Absentee. He would sneak in
       and sit on the back row of theatres
and roar for another encore, or grin for minutes on end
at women in the lift via mirrors
      and bide his time.

He has done marvels by leaning forward
at unguarded moments
and whispering something into an ear,
by adding moustaches to unknown people’s photos
in the scrapbooks he took with him to auditions.

He could actually fly. Whenever he felt bored
he simply rented a couple of comic films.

Het evenwijdig universum

Het evenwijdig universum

In die tijd stond Superman bekend als uiterst vriendelijk.
Aan de ontbijttafel groette hij beleefd,
gaf desgewenst de suiker door
en genoot van het adembenemende panorama.
Hij speelde oude muziek als hij besluiten maakte
en belde daarna zijn moeder.

Tot de nacht dat de ramen van zijn geboortehuis werden ingegooid
hing zijn ballongezicht als in een jongensdroom
door de hele stad.
Hij vroeg: heb medelijden met mijn situatie,
   maar moest met zijn vuist zwaaien
om de aandacht vast te houden.

Hij werd De Grote Afwezige. In het geniep
       zat hij op de achterste rij van theaters
en brulde om nog een toegift, of grijnsde minutenlang
naar vrouwen in de lift via spiegels
      en wachtte zijn kansen af.

Wonderen heeft hij verricht door op onbewaakte momenten
voorover te buigen
en iets in een oor te fluisteren,
door snorren te tekenen op foto’s van onbekenden
in de plakboeken die hij meenam naar audities.

Hij kon werkelijk vliegen. Wanneer hij zich verveelde
huurde hij doodgewoon een paar lachfilms.