Land as far as the eye can see

And then the curtain rises, the little red word EXIT reassures us.
Once more you concentrate on the wrong things, at a distance you even
make me think of someone else. With that cigarette dangling from your mouth,
a travel guide in your left hand, your weapon in your right. Suspicious,

so much attention to detail. Is all that reverence in place? How far does
your echo carry? Our urge to look exceeds all expectations, but that’s
nothing for you to worry about, it’s not your fault, you standing there
like that, the distance exposed: the image cannot be erased again.

Was something due to happen? Or is it already over, the finger on the trigger,
the convoluting smoke – I can’t have done that you just get to think, I
simply can’t have done that. All that empty suspicion, shaped of the
sort of stuff, in a past long-gone, that dreams were made of.

Land zo ver je kijken kunt

Land zo ver je kijken kunt

En dan gaat het doek op, het rode woordje EXIT stelt ons gerust.
Je concentreert je weer op de verkeerde dingen, in de verte doe je me
zelfs denken aan iemand anders. Zo met die sigaret in je mondhoek,
een reisgids in je linkerhand, je wapen in je rechter. Verdacht veel

aandacht voor het detail. Is deze verering wel terecht? Hoe ver draagt
je echo? Onze kijkzucht overtreft de stoutste verwachtingen, maar het is
niets om je zorgen over te maken, jouw schuld is het niet, zoals je daar
staat, de afstand ontmaskerd: het beeld is niet meer weg te denken.

Er stond iets te gebeuren? Of is het al voorbij, de vinger aan de trekker,
de kringelende rook – dat kan ik niet hebben gedaan denk je nog, dat
kán ik niet hebben gedaan. Al die achterdocht om niets, gekneed uit
het soort stof waar, in een uiterst verleden, dromen van werden gemaakt.