VERTICALE REALITEITEN

Continuïteit is in mijn geval geen keuze maar een noodzaak,

omdat er in mij drie generaties tegelijk ontwaken. 

De eerste is een oud geworden kind: mijn vader;

hij kiest zijn lot en zijn kleren altijd een maat te klein.

Dan komt mijn grootvader. In zijn tijd was het woord ‘diagnose’ onbekend,

hij stierf gewoon van verdriet, zes maanden na zijn vrouw.

En zonder tijd te verliezen bouwde de gemeente boven hun lichamen

een fabriek waar grof katoenen uniformen werden vervaardigd. 

Van mijn overgrootvader, als die ooit heeft bestaan,

ken ik zelfs de naam niet, want hier vertoont mijn herinnering een hiaat 

– mijn boerse afkomst, gebroken als nagels die zijn vergeeld en verhoornd 

door het werk op het land.

Zij drieën verheffen zich boven mij als de bomen in een bos

en dicteren me wat ik moet doen

en wat ik niet mag.

Je hoorde me net ‘goedemorgen’ zeggen, wat klonk

alsof een olifant met zijn zware poten op een piano stampte

of alsof de naden van mijn vaders jasje openscheurden.

Ze doen geen moeite om iets te veranderen

en ook niets om dat tegen te gaan; ze voelen zich fris en schoongewassen 

met de goedkope zeep van tijdelijkheid.

Ze raken de wereld via mij opnieuw aan 

alsof ze latex handschoenen aanhebben,

om op de plaats van het misdrijf 

bewijs en motief zichtbaar te houden.

VERTICAL REALITIES

Waking is an obligation:

three generations open their eyes every morning

inside me.

The first is an old child – my father;

he always chooses his luck and clothes one size too small for him.

Next comes grandfather…In his day, the word ‘diagnosis’ did not exist.

He simply died of misery six months after his wife.

No time was wasted. Above their corpses

rose a factory to make uniforms for dockworkers.

And great-grandfather, if he ever existed,

I don’t even know his name. Here my memory goes on hiatus,

my peasant origins cut like the thick and yellow nails

of field-workers.

Three shadows loom like a forest over me

telling me what to do

and what not to do.

You listened to me say ‘good morning’

but it was either an elephant pounding on a piano

or the seams coming apart in my father’s little jacket.

Indeed, my father, his father, and his father before that

are not trying to change anything

nor do they refuse to change anything; the soap of ephemerality

leaves them feeling fresh and clean.

They only wish to gently touch the world again

through me, the way latex gloves

lovingly touch the evidence

of a crime scene.