Gedicht

Threa Almontaser

Audio Side by side

MY FATHER FINDS HOME THROUGH THE BIRDS

MIJN VADER VINDT THUIS DOOR DE VOGELS

Duiven op Broadway volgen hem als gevleugelde bewakers. Hij onderhandelt
met een tuinvink om ons te pikken

als we vloeken. Iemands tortelduifjes zijn losgelaten

in de hood & mijn vader lokt ze

met een gefloten lied, het zachte kloppen
van zijn hart. Langs gebroken bladlicht verwondert hij zich over de eenzame vlucht van een havik

in de leegte, zijn gevederde borst
een qibla. Hij kan zijn voetafdrukken niet nasporen.

Hij wil nog steeds ergens thuishoren, zelfs na vertrek.

Hoe weet een Baba wanneer te blijven, & wanneer het nest te ontwarren?
Hij groeide op tussen de oude zaitoun

& kijk hoe ze hun olie

op zijn armen morsen

als een invasieve soort. Ik pik zoekend naar iets dochterlijks,
iets dat zijn tanden

niet zal breken, geen zaadjes achterlaat

in zijn schoenen. Ik verlang ernaar mijn vaderland op te hangen

aan de muur, het op te eten als een snavel die op schors hamert, de gewelddadige
honger. Dat iemand mij aanwijst op een kaart, diens vinger gebruikt

& zegt, Hier is ze. Darwish schreef, Woorden zijn een thuisland. Dus ik spoor mijn vader aan
te luisteren naar de woorden van een witte professor

over het dorp waar hij vandaan komt,

zodat hij zich minder alleen voelt. Het is verwonderlijk, woorden waar ik

een strik om zou doen, voor zijn moeders gebedskleed plaatsen.
Maar ergens op het platteland graaft een neef, roodborstig,

naar zijn been. De buurvrouw, grasspriet in haar mond, voedt haar kind
met spuug. Misschien is het hoe de man ‘bodem’ zegt, de wijze waarop hij karmijn gebruikt

om onze lemen huizen op te roepen.

Of misschien is het hoe hij

het middaglicht dat van de berg weerkaatst met vuur vergelijkt. Het Amerika van mijn vader
heeft een dikkere mist

dan die in de bossen van Jemen. Mijn vaders Amerika heeft een glazen ruit
waardoor hij iemand ziet die op hem lijkt

hij vliegt te snel vooruit, onthutst

& gevangen in de volle wind.

Ik bijt in olijfstenen om de migratie van mijn vader te voelen.
Ik gooi ze in vijvers

zoals Zeus zijn juweelorchideeën slingert, de hemel verlichtend.

Er is een roofvogel die vossenbont verzamelt in haar snavel, vastgehouden door
de lucht als grote, spookachtige

handen. Wie anders besluit zich uit te strekken  

in het immense niets, dan datgene wat

zich volledig overgeeft? Er zit een onderwerping in vliegen, in de wind
die hem verzamelt, veren gespreid

& de hemel smekend om slechts een achtste

van zijn stam te schenken om de zijne te noemen.

MY FATHER FINDS HOME THROUGH THE BIRDS

Pigeons on Broadway follow him like winged guards. He bargains
with a yard finch to peck us

when we cuss. Someone’s love birds let loose

in the hood & my father calls them

with a whistled song, the soft clapping
of his heart. Along broken leaf light, he marvels a hawk’s lonesome flight

into the emptiness, its feathered breast
a qibla. He can’t trace his footprints.

He still wants to belong, even after leaving.

How does a Baba know when to remain, & when to untwine the nest?
He grew among the ancient zaytun his whole childhood

& see how they spill

their oil on his arms

like an invasive species. I peck for something daughterful,
something that won’t chip

his teeth, leave seed pits

in his shoes. I long to hang my homeland

on the wall, eat it like a beak hammering at bark, the violent
hunger. For someone to point me on a map, take their finger

& say, Here she is. Darwish wrote, Words are a homeland. So I bring my father
to listen to a white professor describe

the village his family comes from,

to feel less alone. It’s stunning, words I would wrap

in a gift box, place in front of his mother’s prayer rug.
But somewhere in the bucolic, a cousin digging, ruby-throated, searching

for his leg. The neighbor, grass in her mouth, spit-feeding
her baby. Maybe it's how the man says soil, the way he uses crimson

to evoke our mud-brick homes.

Or maybe it’s how he compares noon

reflecting off the mountain’s fog to fire. My father’s America
has a thicker mist

than those Yemen woodlands. My father’s America has a glass window
where he sees someone like him,

flies forward too fast, concussed

& caught in the long wind.

I bite into olive stones to feel my father’s migration.
I hurl them into ponds

the way Zeus hurls his bolts of jewel orchids, lamping the sky.

There is a raptor collecting fox fur in her beak held by
the sky like large, spectral

hands. Who decides to extend

into the deafbarren gap, but the thing

that wholly gives in? There is a submission in flying, in the wind
that gathers him, feathers splayed

& begging the sky to grant

just an eighth of its tribe to call his.

Threa Almontaser

(Verenigde Staten, 1993)

Threa Almontaser is een in de VS geboren dichter van Jemenitische afkomst. Haar poëzie is een indringende verkenning van een leven tussen die twee culturen. Gedichten zijn doorspekt met Arabische woorden, die de Engelssprekende lezer van zijn eigen taal vervreemden. Ze refereert in haar poëzie aan haar eigen vervreemding door de vijandige houding van landgenoten na de aanslagen van 9/11, zoals ...

Landen

Ontdek andere dichters en gedichten uit Verenigde Staten

Gedichten Dichters

Talen

Ontdek andere dichters en gedichten in het Engels