2

They say it fits into a vase.
They call it an urn.
I prefer to call it a vase, it’s more floral.

They say it’s ridiculous,
you find yourself with these grey ashes into your hands,
you hold a whole man without knowing how you got there
and you don’t know what to do.

They say it’s a weird sensation
to imagine an entire body,
a man’s body,
his head,
his torso,
his arms,
his legs
and his whole life,
his whole skeleton
and his flesh,
an entire human being suddenly turned into dust.

Then you deposit him in the ground of your garden,
you think he’s just like fertiliser
and maybe, with a little luck
he will become a flower, an herb or even a tree.

Then you start to water him
and it’s much better than crying
and every day you think about him,
you give him some water,
you talk to him in your mind
or sometimes out loud,
it becomes a ritual
and it’s much less sad
than going to the cemetery
and speaking with stones.

2

Ze zeggen dat het in een vaas past.
Zij noemen het een urn.
Ik zeg liever vaas, dat doet aan bloemen denken.

Ze zeggen dat het belachelijk is,
opeens sta je daar met die grijze as in je handen,
je houdt de hele man in je handen maar begrijpt niet hoe dat komt
en je weet niet wat je moet doen.

Ze zeggen dat het een gek gevoel geeft
je een heel lichaam voor te stellen,
een mannenlichaam,
met een hoofd,
een romp,
armen,
benen
en een heel leven,
een heel geraamte
en vlees,
een heel wezen dat in één klap stof is geworden.

Dan strooi je hem uit in de aarde van de tuin,
je zegt dat het een soort compost is
en dat hij met een beetje geluk
een bloem wordt, een grassprietje, of misschien een boom.

Dan begin je hem te begieten
wat veel beter is dan huilen
en elke dag weer denk je eraan,
je geeft hem een beetje water,
je praat met hem in je hoofd
of soms ook hardop,
het wordt een ritueel
en het is lang niet zo treurig
als naar het kerkhof gaan
en met de stenen praten.

2

Il paraît que ça tient dans un vase.
Eux, ils appellent ça une urne.
Moi je préfère dire un vase, c’est plus floral.

Il paraît que c’est ridicule,
qu’on se retrouve avec cette cendre grise entre les mains,
qu’on tient l’homme entier sans comprendre comment on est arrivé là
et qu’on ne sait pas quoi faire.

Il paraît que c’est une drôle de sensation
d’imaginer tout un corps,
un corps d’homme,
sa tête,
son torse,
ses bras,
ses jambes
et toute sa vie,
tout un squelette
et sa chair,
tout un être d’un coup devenu poussière.

Alors on le dépose dans la terre du jardin,
on se dit que c’est comme de l’engrais
et qu’avec un peu de chance
il deviendra une fleur, une herbe ou même un arbre.

Alors on commence à l’arroser
et c’est bien mieux que de pleurer
et chaque jour on y pense,
on lui donne un peu d’eau,
on lui parle dans sa tête
ou parfois à voix haute,
ça devient un rituel
et c’est bien moins triste
que d’aller au cimetière
parler avec les pierres.