THE GUITAR AND THE AGEING DANCER

DE GITAAR EN DE OUDE DANSER

k weet wanneer een kromme rug een lofrede verdient.
Alleen onnozele dansers romantiseren de jeugd,
hoe die siddert en doorbuigt als een dronken stengel
die zich laaft aan de achteloosheid van de zon.
Uitbeelden dat je de lucht neukt kan iedereen,
een doldwaze draaimolen van armen en benen,
maar duende is niet weggelegd voor lichamen die
zich wentelen in voor lief genomen leven.
Het eerst valt mijn oog op het voorhoofd,
dan de mondhoek die nuchter omhoog krult.
We schermen niet meer als nerveuze minnaars
maar kronkelen als rookslierten in gesprek.
Begrijp me goed. Het is een wrange eer om zo oud te worden
dat je eigen schaduw je voorbij danst.

THE GUITAR AND THE AGEING DANCER

I know when to eulogise a bent spine.
Only foolish dancers romance youth,
how it shudders and bends like a drunk stem
sipping at the indifference of the sun.
Anyone can mimic fucking the air
arms and legs a careless carousel,
but duende does not bless those bodies
soaked in life assumed or squandered.
First it’s the brow that greets me,
then the mouth curved in matter-of-factness.
We no longer joust as anxious lovers
but curl like plumes of smoke, conversing.
Understand. It’s a bitter honour to grow old
and be outdanced by your own shadow.