Gift of a staircase

Geschenk van een wenteltrap

Omwille van de duidelijkheid, dat wil zeggen het verduisterde, walvisruggelings springende en misleidende aspect van wat ik nu hoop te beproeven, verlang ik dat je deze wenteltrap van me aanneemt. Ik verlang het voor jou bij het verkleinen van elke associatie van wenteltrap met vogelkas. Ik verlang je oplettend bij het opentornen van je eigen borstkas. Ik verlang je duizelig als je oprijst, als je loopt, als je blijft. Ik verlang met jou opklimmen.
Terwijl ik mijn gruwelijke oude werkwijze van zorgvuldige weglatingen afschudde zou ik het huis hebben afgebrand behalve dat het in elkaar viel, behalve dat het vanzelf viel, behalve dat ook ik moest ontsnappen en niets deed en mezelf toch niet uit het pad van het branden kon brengen. Jij had de ontsnapping ingezet; waarom liep ik om het branden heen? Wij tweeën zijn dan misschien ontsnapt; maar wat te denken van de doordringende gewaarwording van een ander branden? Ik ben me bewust van elk gerassprietje dat vanwege de afstand onzichtbaar is, huizenblokken ver op gazons, dik groen en paars krokant door een zonnewoede van wormen. Een opkomen ergens, chromosomaal, krullerig, onherstelbaar. De vernietiging waar we beiden wel en niet getuige van zijn wolkt hemelhoog op en lijkt daarmee volkomen en objectief. En wij ook. En ook wij. Neem dit aspect van me weg, ons toedoen, want nu wil ik graag dit ding beproeven.
Ik verlang in jouw opstemming die van mijzelf.
In deze blauw-blauwe lucht draaide ooit een weelde aan gieren. Wat heeft ze neergehaald?
Dit is geen harp waaruit tijdens de reis de ingewanden van een vleugelpiano zijn geplunderd. Dit is geen rijkdom aan zachte duistere graten in de onderkant van een paddenstoel. O ja, er is een familiegelijkenis met het indrukwekkende rotanwerk dat door onze blinden met de hand is gevlochten; maar ik heb je geen stoel als gave gebracht.
Neem deze wenteltrap van mij aan.
En dat ik ook hemelwaarts streef in de veelvuldige toename van eenvoud waarvoor een andere naam bestaat.
En dat we verhit opkijken.
O, je wordt van me weg getild!
En over dat wat ik achterliet
onverbrand

Gift of a staircase

For the sake of clarity, which is the blackout, whaleback, salient and misguiding aspect of what I now hope to assay, I desire you to accept of me this staircase. I desire it for you in the diminishing of every association of staircase with birdcage. I desire you attentive to the unpicking of your own ribcage. I desire you vertiginous if you rise, if you walk, if you remain. I desire with you ascent.
Shaking off my old horrific procedure of careful omissions I would have burnt down the house except it fell upon itself, except it fell of itself, except I too needed to escape and did nothing and yet could not put myself out of the way of burning. You had begun the escape; why did I skirt the burning? We two may have escaped; what of the pervasive sensation of another burning? I am sensible of every blade of grass invisible by distance blocks away on lawns, fat green and purple crisped to a solar fury of worms. A surging somewhere, chromosomal, curlicues, unmendable. The destruction we both do and do not witness plumes sky-high and therefore appears entire and objective. So do we. So we do. Put from me this aspect, our doing, for there is this thing I now hope to assay.
I desire in yours my own assent.
In this blue-blue sky used to wheel a glory of vultures. What picked them off?
This is not a harp plundered along the journey of a grand piano’s innards. This is not a mushroom’s undercap wealth of soft dark spines. Oh yes, there is a family resemblance to the impressive wickerwork hand-plaited by our blind ones; but I’ve not brought you the gift of a chair.
Accept of me this staircase.
And that I too yearn skywards in the manifold increase of simplicity for which there is another name.
And that we look up hotly.
Oh you are lifted from me!
And about that which I left
unburnt