Drowning in wheat

VERDRINKEN IN GRAAN

Ze waren gewaarschuwd
op elke boerderij
dat spelen
in de silo’s
levensgevaarlijk was.
Je zakt weg in graan.
Langzaam. En hoe meer je je
verzet, hoe erger het wordt.
‘Vlak langs je smoel
zeilt een rat voorbij,
lichtvoetig in zijn achtertuin,
dan verdwijn je.’
Hard werken wordt daar
niet beloond.
Dus werd het een sport om te kijken
wie er het diepst in weg kon zinken
zonder het touw te gebruiken
om er weer uit te komen.
Maar in het vuur van het spel
ontsporen rituelen – je springt
bijvoorbeeld allebei tegelijk
om de strijd te beslissen
wie het eerst mag
en vergeet
het touw vast te maken.
Tot je middel erin
en bang om te bewegen.
Zelfs een kreet om hulp
zou het graan
doen wegsijpelen.
De pijnlijke troost
van de tijd. De grotesk
gezwollen korrels
in een zandloper.
En de scherpe
chemische geur
van bespoten graan
die je verleidt
tot een bijna-doodsslaap.

Drowning in wheat

They'd been warned
on every farm
that playing
in the silos
would lead to death.
You sink in wheat.
Slowly. And the more
you struggle the worse it gets.
‘You'll see a rat sail past
your face, nimble on its turf,
and then you’ll disappear.’
In there, hard work
has no reward.
So it became a kind of test
to see how far they could sink
without needing a rope
to help them out.
But in the midst of play
rituals miss a beat – like both
leaping in to resolve
an argument
as to who’d go first
and forgetting
to attach the rope.
Up to the waist
and afraid to move.
That even a call for help
would see the wheat
trickle down.
The painful consolidation
of time. The grains
in the hourglass
grotesquely swollen.
And that acrid
chemical smell
of treated wheat
coaxing them into
a near-dead sleep.