Gedicht
Roberto Amato
The water is as green as an infusion
The water is as green as an infusionan overcooked nettle chowder: it was boiled for much too long
and for . . .
a time that was so interminable it can no longer
be measured
with the kitchen clocks
of the fish not even the bones remain
and the red of the plaster can do nothing but reflect
itself in the blue canals – I tell the astonished
the inattentive
Evelina
– where could all these houses dissolve?
is there any place else?
a different casserole?
nothing is left of the world but this chowder
of houses
spiced with the black prow of a gondola
and there is no animal nor man nor plant
nor algae shaped like fish
nor lichen nor mussel
nor black claw
that floats or grazes this
water
© Translation: 2017, Matilda Colarossi
Het water heeft de groene kleur van kruidenthee
Het water heeft de groene kleur van kruidentheeeen soep van tot moes gekookte brandnetels die te lang op het vuur heeft gestaan
en vanwege . . .
een oneindig opgeschorte tijd die niet meer
meetbaar is
met kookwekkers
is zelfs de graat van de vissen stuk gekookt
en het rood van het pleisterkalk kan zich
alleen maar spiegelen in de hemelse grachten – ik zeg het tegen de
perplexe
verstrooide
Evelina
– waar zouden al deze huizen zich oplossen?
is er een betere plek?
een andere vuurvaste schaal?
van de wereld is alleen deze groentesoep van huizen
overgebleven
gekruid met de zwarte hoorn van een gondel
en er is geen dier, mens, plant
of alg met het uiterlijk van een vis
een korstmos of mossel
een zwarte nagel
die drijft of dit water bekrast
© Vertaling: 2017, Antoinette Sisto
L’acqua è verde come un infuso
una minestra di ortiche sfatte: la bollitura è andata troppo oltre
e per . . .
un tempo infinitamente protratto che non è più
misurabile
dagli orologi delle cucine
dei pesci non è rimasta neppure la lisca
e il rosso degli intonaci non può che specchiarsi
nei canali celesti – io lo dico all’attonita
alla svagata
Evelina
– dove potrebbero sciogliersi tutte queste case?
c’è un altro luogo?
una pirofila diversa?
del mondo non è rimasta che questa minestra
di case
speziata dal corno nero di una gondola
e non c’è un animale un uomo o una pianta
o un’alga dalla fattura di pesce
un lichene o un mitilo
un’unghia nera
che galleggi o che graffi questa
acqua
una minestra di ortiche sfatte: la bollitura è andata troppo oltre
e per . . .
un tempo infinitamente protratto che non è più
misurabile
dagli orologi delle cucine
dei pesci non è rimasta neppure la lisca
e il rosso degli intonaci non può che specchiarsi
nei canali celesti – io lo dico all’attonita
alla svagata
Evelina
– dove potrebbero sciogliersi tutte queste case?
c’è un altro luogo?
una pirofila diversa?
del mondo non è rimasta che questa minestra
di case
speziata dal corno nero di una gondola
e non c’è un animale un uomo o una pianta
o un’alga dalla fattura di pesce
un lichene o un mitilo
un’unghia nera
che galleggi o che graffi questa
acqua
From: L\'ACQUA ALTA
Publisher: Elliot, Rome
Publisher: Elliot, Rome
Gedichten
Gedichten van Roberto Amato
Close
Het water heeft de groene kleur van kruidenthee
Het water heeft de groene kleur van kruidentheeeen soep van tot moes gekookte brandnetels die te lang op het vuur heeft gestaan
en vanwege . . .
een oneindig opgeschorte tijd die niet meer
meetbaar is
met kookwekkers
is zelfs de graat van de vissen stuk gekookt
en het rood van het pleisterkalk kan zich
alleen maar spiegelen in de hemelse grachten – ik zeg het tegen de
perplexe
verstrooide
Evelina
– waar zouden al deze huizen zich oplossen?
is er een betere plek?
een andere vuurvaste schaal?
van de wereld is alleen deze groentesoep van huizen
overgebleven
gekruid met de zwarte hoorn van een gondel
en er is geen dier, mens, plant
of alg met het uiterlijk van een vis
een korstmos of mossel
een zwarte nagel
die drijft of dit water bekrast
© 2017, Antoinette Sisto
From: L\'ACQUA ALTA
From: L\'ACQUA ALTA
The water is as green as an infusion
The water is as green as an infusionan overcooked nettle chowder: it was boiled for much too long
and for . . .
a time that was so interminable it can no longer
be measured
with the kitchen clocks
of the fish not even the bones remain
and the red of the plaster can do nothing but reflect
itself in the blue canals – I tell the astonished
the inattentive
Evelina
– where could all these houses dissolve?
is there any place else?
a different casserole?
nothing is left of the world but this chowder
of houses
spiced with the black prow of a gondola
and there is no animal nor man nor plant
nor algae shaped like fish
nor lichen nor mussel
nor black claw
that floats or grazes this
water
© 2017, Matilda Colarossi
Sponsors
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère