FIELD

She was going to be angry, definitely.
You hurried, slowed, then
ran on some more, no time
for boys, you thought.
Out of breath, clothes torn
worn out from play you arrived home.
They were there, sickle feathers
on their helmets, bright
spit-and-polished boots.
Furious with secret shame
you convinced yourself in an unimaginable future
anger after all a sign of dissent.
They did not choose, heroes only
in appearance, beating mother and son
in turn until in front of everyone:
mother broke, gave up the hiding place.
You didn’t look at her, followed your aunt
who waited behind their gleaming horses
until the rope pulled taut, she almost fell
quickened her pace, stopped, fell
in the mud begged for a sugar cube.
Mother walked, you had to look now
suppressing your fear, screaming after them:
And where do I go? A lash
your aunt fell again, pulled up again
Mother saw her chance to look back quickly
from her mouth a gruff
policeman’s voice: Go away, please.

SPEELVELD

SPEELVELD

Ze zou boos zijn. Geen twijfel
Je versnelde, hield in, rende
toch weer verder, geen tijd
voor jongens, jouw gedachte.
Buiten adem, kleren gescheurd
moegespeeld kwam je thuis.
Ze stonden er, lange hanenveren
op hun helmen, hun laarzen fel
opgepoetst met tuf en smeer.
Kwaad met verholen schaamte
praatte je ondenkbaar later jezelf aan
woede gaf per saldo tweespalt weer.
Ze kozen niet, ze waren slechts helden
in hun verschijning, sloegen om beurten
moeder en zoon, tot iedereen het zag:
moeder brak, biechtte de schuilplaats op.
Je keek niet naar haar, volgde je tante
die achter hun glanzende paarden wachtte
tot het touw strak trok, ze bijna viel
haar pas versnelde, stilhield, viel
in de modder om een klont suiker smeekte.
Moeder liep wel, je moest het nu toch zien
verbeet je angst, schreeuwde hen na:
En waar moet ik heen? Een zwiep
tante viel opnieuw, werd overeind getrokken
Ma zag toen kort kans om te kijken
uit haar mond de barse stem
van een agent: Ga weg alsjeblieft.