EILAND

EILAND

EILAND

Er staat een vrouw
voor het raam.
Ze kijkt naar buiten.
Ze kijkt
wie er is.

De boot naar een ander land? -
vaart niet meer. Een eiland nog,
vereenzaamd. Ze eet niet meer. Drinkt
niet. Slaapt in een witte nachtpon.

Op een platform onder Majakovski's gezicht
– dat spijkerbroeken aanprijst, a bit too baggy –
wachten, alsof we denken. Aan een huis.

Met voor het raam
een vrouw.
Haar gezicht bleek
tussen het ongekamde haar.

Dank je zeggen, verdomme, en please
en elk verzoek vriendelijk, vriendelijk.

Ik heb aangebeld, op de deur gebonsd
een aantal maal haar naam geroepen.

Dan staat er voor het raam een
vrouw.
Het is mijn moeder.

Ze zegt: ik ben jouw moeder.
Denk niet na, alle schepen die zijn verbrand.