4

4

4

Hoewel ik nergens op je hopen mocht,
liep ik op zatte voeten langs de grachten
om voor een deur een uur op jou te wachten
alsof ik had gevonden wat ik zocht.

Passanten zagen mij daar pikzwart staan,
terwijl ik dacht hoe jij me zou herkennen.
Ook ik zou even aan je moeten wennen,
maar dan begon het hoofdstuk van bestaan.

Ik zou je onder lissen laten gluren
en wat ik had bedacht, had jij gezegd.
We zouden naar de bange vissen turen.

Een zachte hand kwam op een hand terecht.
Zo stelde ik me voor dat jij zou duren.
Toen ik je vond, was jij verrassend echt.