THEBES

     *

The lamb turns on the spit, feet
bound, head still bewildered. Think

away centuries of time and suddenly you stand beside
an old sacrifice:  a lamb for a thought
a child for a favorable wind, the heart
of a cradled baby to safeguard
your own body. Think

away the disco music on the mountainside,
the familiar buzz of bees remains, sparrow
and swallow their nest and the fear of losing
the wind in your sail, seeing
your own soul flying. Dearest

with heads to the east let us
make a son.



     *

And he existed. We lifted him
up, whirled him around and
once more and he crowed since he was
in loving hands and then it was

move on into the world with a heart
that can be snatched away, can be broken
flung into corners: of no value

that heart, neither porcelain nor gold, more a rusty
type of clay and there are so many like it, yours too
will soon go on the scrapheap. But he

didn’t want to go, he wanted
to grow and stay where it was good and good
he wanted to be, with villainous tricks. Shell

is a word like shame, the bowl in which
each one creeps around, repeatedly
re-exploring the body: is that me, a kind of grand

gesture with which I sometimes
slap someone in the face?



     *

Where is the old city?
The old city lies a bit further on.

Where is a bit further on?
Beyond the crossroads, you have to pass it.

Where is the crossroads I have to pass?
Just before the place you seek.

Where is the place I seek?
Inside the gates of the old city.

Where are the gates of the old city?
The gates have been torn down.

THEBE

THEBE

     *

Aan het spit draait het lam, poten
gebonden, kop nog verbijsterd. Denk

eeuwen aan tijd weg, sta je plots naast
een oud offer: een lam voor een gedachte
een kind voor gunstige wind, het hart
van een wiegeling om eigen lijf
veilig te stellen. Denk

de discomuziek op de bergrug weg, blijft
het vertrouwde gezoem van bijen, mus
en zwaluw hun nest en de angst om de wind
in het zeil te verliezen, eigen ziel
te zien vliegen. Liefste

laten we met het hoofd naar het oosten
een zoon maken.



     *

En hij bestond. We pakten hem
op, zwierden hem in het rond en
nog eens en hij kraaide want hij was
in lievelingshanden en toen was het

hup de wereld in met je hart
dat men afpakken kan, kan breken
in een hoek smijten: niks waard zo’n

hart geen porselein of goud, meer een roestig
soort klei en je hebt er zoveel van, ook het jouwe
gaat straks op de schroothoop. Maar hij

wilde niet weg, hij wilde
groeien en blijven waar het goed was en goed
wilde hij worden met vileine streken. Schulp

is een woord als schuld, de kom waarin elk
rondkruipt, telkens opnieuw het lichaam
verkent: ben ik dat, een soort groot

gebaar waarmee ik soms iemand 
in het gezicht sla?



     *

Waar is de oude stad?
De oude stad ligt iets verderop

Waar ligt iets verderop?
Voorbij de splitsing, die moet je over.

Waar is splitsing die ik over moet?
Vlak voor de plek die je zoekt.

Waar ligt de plek die ik zoek?
Binnen de poorten van de oude stad.

Waar zijn de poorten van de oude stad?
De poorten zijn afgebroken.