HANG-UPS

HANG-UPS

Ik haat mijn geslachtsorganen.
Ze doen me denken aan communisme.
Wie wil er nog een voorhoedepartij
die à la mode
de trap bestijgt?
Vissen hangen in chloorbyphenyl
als onbeantwoorde high-fives.
Ik voel me al dik
bij de minste blik op hun sombere diagrammen
van gemeenschappelijk bezit
en lage motiliteit.
Het is moeilijk niet door te gaan
over apparatuurdefecten.
Bonthoeden raken bevuild
met gemeenschapsruiven en showprocessen
in alle ongezuiverde maïsvelden.
Het probleem zit hem in
mijn Bolsjewiekse kontgat,
mijn zieke-gebouwgevoeligheid
voor de onwaardigheid van het niet afgebroken worden
door zonlicht, of in de bodem,
of aan het onbevruchte einde
van een voorjaarsvakantieliefdesbreuk.
Allergieën zijn zo’n preutse reactie op seks
en satellietstaten.
Klagen heeft geen zin,
de ombudsmensen staan al in blad
en alle keukens zijn gaar.

HANG-UPS

I hate my genitals.
They remind me of communism.
Who needs another vanguard party
ascending the staircase
à la mode?
Fish hang in chlorinated biphenyls
like unrequited high-fives.
I feel fat
just looking at their bleak schematics
for common ownership
and poor motility.
It’s hard not to dwell
on equipment failures.
Fur hats get stained
with gravy trains and show trials
in all the unlaundered cornfields.
The problem
is my Bolshevik asshole,
my sick-building sensitivity
to the indignity of not degrading
in sunlight, or in soil,
or at the unpollinated end
of a spring break break-up.
Allergies are such a squeamish response to sex
and satellite states.
There’s no use complaining,
the ombudspeople have already burst into leaf
and all the lines are bread.