THE ART OF FORGETTING

DE KUNST VAN HET VERGETEN

Gisteravond kookte ik per ongeluk mijn sokken
in de magnetron. Wat moet je als je zo ver-
strooid bent? Tevens heb ik dikwijls
mijn verzen bevroren in de vriezer
zodat ik ze later weer moest smelten
en poëzie datgene werd wat zich openbaart in het ontdooien.
Aan de natuur verloor ik hele generaties dingen:
overschoenen, jassen, sjaals, paraplu’s,
één keer zelfs een Egyptisch keppeltje,
al ben ik al hun namen kwijt.
Ik herinner me de naam niet meer van de tsaar
over wie ik mijn proefschrift zou schrijven
of was het een scriptie? Water,
allerlei soorten water onder de brug voor alle doeleinden.
Ik ben vooral door mijn verstrooidheid al zoveel vergeten,
dus hoeveel zijn we dan als mensheid wel niet vergeten?
De ene dag leren we, de volgende dag vergeten we
alles, ook dit feit.
Bij voldoende tijd en moeite is het mogelijk
om alles te vergeten,
daarom halen we ook zo graag herinneringen op,
zelfs aan mensen die besloten ons niet te mogen.
We vechten voor onze herinneringen, de waarheid zoals die zich eens voordeed.
Maar om ons iets te herinneren moeten we ook weer
iets vergeten, een andere waarheid. Mijn grootmoeder
geloofde dat als je een willekeurige plek op je lichaam
dagelijks met jodium bette
je geheugen tot op hoge leeftijd goed bleef.
Ze was hoofd van de marxisme-leninisme-faculteit
aan de Staatuniversiteit voor Energetica in Ivanovo,
waar ze filosofie en wetenschappelijk atheïsme doceerde,
en een schat van een mens; ze hield van me en verwende me vreselijk,
en haar bosbessentaart was natuurlijk de beste
van de wereld. Ze was als kind gedoopt
en toen ze na haar pensionering een flatje op de Krim betrok
las ze de bijbel, terwijl alom de perestrojka woedde.
Iedereen schreef, dacht en sprak over
Stalin, Stalin, Stalin, Beria, Stalin.
Zij las de bijbel, de beide testamenten.
Zo werd het dialectisch materialisme vergeten
en een oud geloof herwonnen.
Ook ik zou wel het een en ander willen vergeten,
doe mijn best, maar vergeet dan weer
precies het verkeerde, zoals betalen
vóór de vervaldatum, of dat ik mijn veters moet strikken.
Mnemosyne, haar dochters de muzen,
en haar kleinzoons de musea…
Literatuur is ook een museum,
net als Lenins mausoleum,
dat in wezen een tombe is.
Zoals u natuurlijk moet weten vergat ik
de afstandsbediening op de wastafel in de wc
toen mijn spiegelbeeld in de scheve spiegel
me afleidde met zijn chagrijn.
Dit is het leven op aarde, maar het lijkt uit de ruimte te komen.
Toen mijn dochter werd geboren,
bleef ik de hele nacht bij haar en mijn vrouw in het ziekenhuis
en de volgende dag ging ik naar huis om schoon te maken.
Ik stofzuigde de vloer zeer grondig
terwijl mijn gedachten ver weg zweefden. Ik had niet door
dat de stofzuiger in de blaasstand stond
zodat er amper iets veranderde aan
de toestand van de vloer. Mijn vrouw lacht daar nog steeds om
en misschien moeten we het ons blijven herinneren
tegen alle sterven in. Terwijl een mens spanning, dreiging en gemier,
de pijnlijke nekspier
en andere vormen van leed,
bij voorkeur vergeet.

THE ART OF FORGETTING

Last night I cooked my socks in the microwave
by mistake. What to do when you’re so absent
minded? As well, I have frequently
refrigerated my poems in the freezer
to the point of having to thaw them later,
and poetry’s what emerges in defrosting.
I have also lost to nature generations
of galoshes, coats, scarves, umbrellas,
even once an Egyptian skullcap,
whose individual names I forget.
The name of the czar escapes my mind
on whom was meant to be my dissertation,
or was it thesis. Water,
all kinds of water under the all-purpose bridge.
If I’ve forgotten so much via absentmindedness mostly,
then how much have we forgotten as a species?
One day we learn, another forget
everything, including this fact.
It’s possible given enough time and effort
to forget anything,
which’s why we like to reminisce sometimes
on those even who’ve decided they don’t like us.
We’ll fight for our memories, the truth as it appeared once.
But to remember something we need to forget
something, a different truth. My grandmother
believed that if you dab any convenient spot on your body
with iodine daily
it will help you keep your memory in old age.
Head of the Marxism-Leninism chair
at the Ivanovo Energy Institute,
where she taught philosophy and scientific atheism,
she was the kindest soul, loved and spoiled me to distraction,
and her blueberry cakes were of course the best
in this world. Baptized as a child,
on her retirement to a small apartment in the Crimea
she read the Bible, perestroika raging all around.
Everyone wrote, thought and talked of
Stalin, Stalin, Stalin, Beria, Stalin.
She read the Bible, both the Testaments.
Thus dialectical materialism was forgotten
and an ancient faith recovered.
I too would like to forget a few things,
keep trying, but tend to forget instead
all the wrong ones, like submitting payments
by the due date, the need to tie my shoestrings.
Mnemosyne, and her daughters the Muses,
and her grandsons the museums…
Literature too is a museum,
as well as Lenin’s mausoleum,
which is essentially a tomb.
As you must of course know I’ve forgotten
the remote control on the bathroom sink
where my reflection in the crooked mirror
distracted me with its scowl.
This is earth life, but like hailing from outer space.
When my daughter was born,
I spent the night with her and my wife at the hospital
and went home the next day to clean the apartment.
I vacuumed the floor very thoroughly,
my thoughts soaring far and wide. Little did I notice
that the vacuum was running in blow out mode
so the condition of the floor changed
hardly at all. This still makes my wife laugh
and may indeed be worth remembering
against all death. While stress, duress and strain,
the painful neck crane
and other stuff rotten
are best forgotten.