DEATH: BARON SAMEDI

DE DOOD: BARON SAMEDI

Eerst sterft je hond en je bidt
dat de Heilige Geest de homp in de zak
zal doen verrijzen, maar Jezus’ naam
is geen toverspreuk; zonsondergangen en
vliegen verzamelen zich. En zo sterft
het geloof. Bij het ochtendgloren ken je de dood;
zoals hij zich aandient en vervolgens
stil wordt. De dood wint. Dus je loopt
naar de wirwar van doornen achter
de schuur; en je lokt een zwarte
kat naar je vingers. Je laat haar melk en spuug
van je hand likken en knijpt haar dan
in de nek totdat ze zichzelf bevuilt,
haar klauwen je huid schrammen,
haar ogen schotels worden.
Een dode kat is licht als een levende
en niet stijf, nog niet. Je
pakt haar staart en slingert haar zo
ver je kunt. De kraaien vinden
haar eerst; dan verhult de stank
van de varkenshokken al de kanker
van de dood. Nu ken je de macht
van de dood, weet je dat jij die bezit,
dat je het leven in een flits kunt eindigen
en de dag daarop net als anders ontwaken.
Daarom kun je de dood niet vrezen.
Je hebt de gebroken nek gezien
van een man in een put, je weet wie
hem over de rand van de put duwde,
zodat hij viel; je weet alles over
bloed op de grond. Je weet dat
een dode hond een dode kat is een dode
man is. Nu kijk je een blanke man
in het gezicht, spreek je met hem over
wat de katoen kost, en hoe duur de grond is,
je lacht je uitbundige lach
in zijn gezicht, en hij weet één ding
over jou: dat je de macht kent
van de dood, en even kalm zult sterven
als leven. Zo pakt een man
wat hij wil, zo zet een man
de wereld om in dromen,
eet hij een stevig maal en wacht hij
tot de dood komt als niets,
als de open hemel, als licht
vroeg in de morgen. Als een man
met een rode streepjesbroek, een zwarte
hoge hoed, een gele sjaal
en een zakdoek gedoopt in eau
de cologne die snijdt door
de smerige stank uit zijn mond.

DEATH: BARON SAMEDI

First your dog dies and you pray
for the Holy Spirit to raise the inept
lump in the sack, but Jesus’ name
is no magic charm; sunsets and the
flies are gathering. That is how faith
dies. By dawn you know death;
the way it arrives and then grows
silent. Death wins. So you walk
out to the tangle of thorny weeds behind
the barn; and you coax a black
cat to your fingers. You let it lick
milk and spit from your hand before
you squeeze its neck until it messes
itself, it claws tearing your skin,
its eyes growing into saucers.
A dead cat is light as a live
one and not stiff, not yet. You
grab its tail and fling it as
far as you can. The crows find
it first; by then the stench
of the hog pens hides the canker
of death. Now you know the power
of death, that you have it,
that you can take life in a second
and wake the same the next day.
This is why you can’t fear death.
You have seen the broken neck
of a man in a well, you know who
pushed him over the lip of the well,
tumbling down; you know all about
blood on the ground. You know that
a dead dog is a dead cat is a dead
man. Now you look a white man
in the face, talk to him about
cotton prices and the cost of land,
laugh your wide open mouthed laugh
in his face, and he knows one thing
about you: that you know the power
of death, and you will die as easily
as live. This is how a man seizes
what he wants, how a man
turns the world over in dreams,
eats a solid meal and waits
for death to come like nothing,
like the open sky, like light
at early morning. Like a man
in a red pin striped trousers, a black
top hat, a yellow scarf
and a kerchief dipped in eau
de cologne to cut through
the stench coming from his mouth.