More Attention Than You Ever Knew

The Mekong river was a seam between
your former town and another no-man’s-land,
but still you were assigned a destination
bordering on even greater unknowns.

Judging by the bank statements
we suspect you lived here
among us, fourth floor, in an expired
calendar year, a squeaky clean chap.

While generations of Egyptians worried
about their procedures for years, you became
a mummy on your own, unwell and
lying beside your bed, averted from life.

A seven-minute broadcast on TV,
your departure was reported in the news,
a column on page two of the paper,
more attention than you ever knew.

Your disappearance made us feel uneasy,
indignation brought us closer together
as neighbours – Jenny next door would have
liked a coffee had she spoken your language.

We failed, I readily admit, first noticing you
when your money did not show up.
Considering your years of silence beyond
death, we should have known who you are.

Zoveel aandacht was u vast niet gewend

Zoveel aandacht was u vast niet gewend

De rivier Mekong was een naad tussen
uw oude stad en een ander niemandsland,
toch viel u een bestemming te beurt
door meer onbekendheden begrensd.

Met de bankafschriften in de hand
vermoeden we dat u hier heeft geleefd
onder ons, vier hoog, in een verlopen
kalenderjaar als een kraaknette vent.

Waar generaties Egyptenaren jaren tobden
over het procedé, werd u een mummie
op zichzelf, onwel geworden en liggend
naast uw bed, van het leven afgewend.

Zeven minuten zendtijd op de televisie,
uw vertrek werd geduid in het journaal,
een column op pagina twee in de krant,
zoveel aandacht was u vast niet gewend.

Ongemakkelijk zijn we van uw verdwijning,
uit verontwaardiging worden we plots
betere buren, uw buurvrouw Jenny had
koffie gewild als ze uw taal had gekend.

Wij hebben gefaald, geef ik grif toe, pas
bij het ontbreken van uw geld u opgemerkt.
Zelfs met uw jarenlange zwijgen over de dood
heen, hadden we moeten weten wie u bent.