BEFORE ASPIRIN

Think of pain
As Michelangelo thinks of the rock’s suffering
Think of pain.
Think of the boredom of the worm, the soil’s virgin
Naked and helpless
Creeping into the tunnel of its despair.
Think of the plants’ sorrows
Of what the bird endures
Of what the seeds bear
And of what the severed branch dreams.
Think of the snail’s headache:
(Have you ever thought of a snail suffering?)
Think of the shy calf
Of her wounded cry
Flowing on the bed of her first motherhood.
Think of the virgin calf, under her scale’s death,
Squeezing the air with her eyes
And pleading for the compassion of her brother, the butcher
Think of pain.
. . .
. . .

Think of the noises of pain before they turn into an idea
Of the music’s sighs before they turn into a wedding song
Think of the dry tears of the dead soldier’s mother
Crying before history’s camera:
“I am proud of his death.”
Think    of    pain.

I do not say to you: cry
I do not invite you to a mass of pity
I do not beg you: pray for this or that
But only think
Think as hard as possible
Think as deep as possible
Think that you are the snail, the bird,
the woman, and the severed branch
Even more: be, yourself, this and that and more
Think that you are the one who is suffering
And that – perhaps because of shyness –
you cannot say: “I suffer.”
And that you – the helpless – as you plead in secret
you are pleading for walls and people and icons
which cannot cure pain
Think of “you” and of pain
And be aware: pain is not just an idea
Pain is the matter
Pain is the memory of elements.
. . .

Think and believe in what you think of
For, how could anyone know?
Perhaps the air is the cry of the bird’s wound
Perhaps darkness is the rock’s gasps
And the green is the tear of the plant’s heart
Think
                      of
                                     pain.
. . .

And do not ask for the help of anyone, any thing
Your cry cannot be heard
And your hand’s wave cannot be seen
The cry of pain is silence
Therefore,
Think pain.
. . .
. . .

Think of (before aspirin)
The time when people were dreaming life with their teeth
And curing the pains of death with cries of desperate hearts:
Before aspirin
Before languages and letters and rituals
Before the major questions and the major religions
Before “help me” and “save me”
         and before “lull with your compassion my heart’s agony”
Before aspirin
Before fire and drums and flags
And the bottles of dying sailors
Floating over the oceans of death.
Think of the nightmares of those times
And the cries of those people
Think of the suffering of weak, helpless, puzzled, dumb creatures
Think of this and that
Of the pain of this and that,
Not like someone taking part in a banquet of regret or pity
But like some one suffering on behalf of all mankind.

Think of pain
And you will discover the official language of your sad ancestor:
God.

VOOR ER ASPIRINE WAS

Denk na over pijn.
Zoals Michelangelo dacht aan het lijden van de steen
Denk na over pijn
Denk na over het balen van seksloze larven
Weerloos en naakt
Glijdend door gangen van wanhoop duisternis etend
Denk over het lijden van planten
Wat vogels verduren
Wat zaden doorstaan
Waarvan een afgesneden plantstengel droomt
Denk over de hoofdpijn van een slak
(ooit over het afzien van slakken gedacht)
Denk na over de verbijstering van een verlegen ezelin
Haar bloedige barenskreet
Vloeit over het strobed van haar eerstgeborene
Denk na over het onschuldige koekalf dat onder de weegschaal van de dood
De lucht uit haar ogen wringt
Om medelijden van haar broeder slager smeekt
Denk na over pijn
.  .  . .  .  .  . .
.  .  . .  .  .  . .

Denk na over het lawaai van pijn vóór pijn een begrip wordt
Aan gesmoorde klanken vóór een bruidslied klinkt
Denk na over de droge tranen van een soldatenmoeder 
Die voor het oog van de geschiedenis schreeuwt
“Ik ben trots op zijn sterven”
Denk  na  over   pijn

Ik zeg niet tegen je: huil
Ik nodig je niet uit voor een dodenmis
Ik smeek je niet voor deze of gene te bidden
Maar: Denk tenminste
Denk zo veel en zo diep je kunt
Denk dat je een slak bent, een vogel
Een vrouw, een afgesneden bladstengel
Maar beter nog: Wees hem en hem en haar
Denk dat jijzelf pijn lijdt
En dat je – mogelijk uit schaamte – 
Niet kan zeggen: “Ik heb pijn”
En dat je, als je hulpeloos in stilte smeekt
Muren, mensen en beelden smeekt
Die geen pijn genezen
Denk na over “jij” ... en over pijn
En besef, dat pijn niet zo maar een begrip is
Pijn is materie
Pijn is het geheugen van elementen

.  .  . .  .  .  . .

Denk na en geloof wat je denkt
Want . . Hoe kan één van ons weten?!
Misschien is wind de gewonde schreeuw van een vogel
Duisternis de klacht van een rots
En groen de traan uit het hart van een plant
Denk na
		over
				pijn.
.  .  . .  .  .  . .

Vraag niets en niemand hulp
Wat je roept, wordt niet gehoord
Wat je gebaart, ziet niemand
Een pijnschreeuw is stilte
Dus
Denk pijn

.  .  . .  .  .  . .
.  .  . .  .  .  . .

Denk na
(Voor er aspirine was . . .
De dagen dat de mensen het leven met hun tanden droomden
Doodspijnen met kreten van wanhopige harten behandelden
Voor er aspirine was
Voor er talen, brieven en amuletten waren
Voor er grote vragen en taken waren
Voor er “help me” en “red me” was
	En “bedek de pijn van mijn hart met uw genade”
Voor er aspirine was
Voor er vuur en trommels en vlaggen waren
En flessen van verdronken zeelui
	Dreven in de oceanen van de dood…)
Denk na over de nachtmerries van die tijd
En de kreten van die mensen
Denk na over de pijn van zwakke, hulpeloze
Verwarde en zwijgende wezens
Denk aan die en die
Over de pijn van die en die
Het lijden van die en die en die
Niet als iemand die aanzit aan het feestmaal van spijt of medelijden
Maar als iemand die plaatsvervangend voor een hele schepping lijdt

Denk na over pijn
Dan ontdek je de echte taal
Van je bedroefde vader: God