OBJECTS WITHOUT CONSEQUENCES

The images lend their faces to the words.
They play the fool by carrying some rhythms,
some way of being so that the names will know.
The things surround the silence’s intention, they
are such that anyone could hear it, today forthcoming
toward the months until they will be, but who knows.
With death begins an order due to the absence
of duration, first and foremost when until forever
nothing inches toward the past on tiptoe,
toward that yesterday that shouldn’t faze the family,
that which now lacks, the one it was before it was in itself.
Not one idea applauds and nothing counts for use.
It’s the mystery of not traveling beyond its diameter.
In the interval, time apprehends how much it had.
Life metamorphosed into approximated objects,
let’s say even those that haven’t yet arrived,
the ones my mother kept so she’d receive their Latin.
You were right when you overheard them speaking
on your wedding day, opening presents.
They are, at times, an anonymous synonym, an
unknown plan such that it could be desired.
The things, wanting to know what they are called.
According to the dictionary, they first depend
upon the thought, after the second-to-last time.
In such occasions, the cause serves little use, because
the Occident does not depend upon an infinite method.
Nothing will be none other than a figure to put
in order, than a form preceding time.
In any case, a form that longed to recognize
life given to the longing we allow to happen.
The table is a word, and the flat lamp,
the broken vase to which they sang their lullaby,
even the chair where silence sits alone.
Chairs, sofa, ashtray, picture-frame: flashes
of symmetry searching for some solution
to the place in which the things knowingly exist.
Will it be worth the trouble, keeping them in mind
so as to tell them of the owner’s infinite absence?
And then that flower vase – you never could
remember who had given it to you, nor how
it came to an agreement with the past
so as to start its cycle among the carnations:
oblivion threatened by an extra flower.
In some photographs, if you look at them, the end
of history is the image misapprehended,
the extension of the meaning into significance.
That’s how it is, although also almost always.
Ignorance is handed down, fathers to sons,
the mind in general exists another day.
For now, it’s fine, they’re clauses
like features heretofore unknown,
like the penultimate day of the language wanting
to be so, after having waited there so quietly.
In the end, the air depends on everything,
and life interprets by not knowing how.
The problem, Mama, is abstraction,
the vestige of the voice transformed into
religion, a poor attempt by atheism
exchanged for the first autograph that
time encountered when he understood them.
Even without intending to, life came to flee.
Will we provide it with the world it didn’t want,
with ways to imagine what’s beyond?
A few months before death became
the truth confirmed beside you,
you asked beside me if there’d be a heaven
or something else to go to once ceased-to-be.
Neither the thought in its state nor the voice,
returning wounded, was capable of saying it.
Is there such a rite of ordered gestures,
of fragile hour against despicable calm?
Nothing that you won’t know as it has been,
for nothing lasts nor is complete oblivion,
perhaps a plan identical to the imminent place.
Words and things, once one knows
how it will be, and the unease of sense, so soon:
a thought that’s only just beginning.
Think, since it’s by thinking that you begin:
if there is something after, it will be
as it may be, a solitary act, a comparable innocence,
which later reaches the zenith within it.
Something so simple, like bringing God to fate,
like telling silence what is happening.
Eventually, the year of eternity ends,
and the hours are so wise that they can tell.
So simple that it seems quite easy:
by believing in the other life, this one arrives.
Resurrection needs little more
to notice all that happens.
There is no end around the surface;
the land of what remains agrees with faith.
If anything is left to be unknown,
it is in heaven that the things will be able to say it,
that the words will write each other.

VOORWERPEN ZONDER GEVOLGEN

De beelden lenen hun gezicht aan de woorden.
Alsof ze van niets weten komen ze met hun ritme,
een manier van zijn ten behoeve van de namen.
De dingen omringen de intentie van de stilte, ze zijn
zoals iedereen zou kunnen horen, het toekomstig heden
na maanden en dan zijn ze, maar wie weet.
Met de dood treedt een orde in gevolg van de afwezigheid
van duur, vooral wanneer voor eeuwig en altijd
niets op zijn tenen voorbijkomt op weg naar het verleden,
het gisteren dat geen verwarring zou moeten zaaien in de familie,
de nu afwezige familie, die van voordat ze op zichzelf was.
Geen enkel idee applaudisseert, niets telt mee voor het gebruik.
Het is het mysterie van niet zijn diameter overschrijden.
Intussen begrijpt de tijd hoeveel hij heeft gehad.
Het leven omgezet in de dichterbij gekomen voorwerpen,
ik zou ook kunnen zeggen de nog niet gearriveerde,
die van mijn moeder waren om precies te zijn.
Je had gelijk toen je ze hoorde praten op
je trouwdag terwijl je de cadeaus uitpakte.
Ze zijn bij gelegenheid een anoniem synoniem, een
onbekend plan precies zoals gewenst was.
De dingen willen weten hoe ze heten.
Volgens het woordenboek zijn ze eerst afhankelijk van het
denken, daarna van de een-na-laatste keer.
In die gevallen doet de oorzaak er niet veel toe, omdat
het Westen niet afhankelijk is van een oneindige methode.
Niets zal iets anders zijn dan een getal om op volgorde
te zetten, een vorm voorafgaand aan de tijd.
Enfin, een vorm die ernaar verlangde het leven te exploreren
dat is overgeleverd aan de hunkering die we koesteren.
De tafel is een woord, de lamp is plat,
de kruik gebarsten o wat jammer krak,
zelfs de stoel waarop de stilte in zijn eentje zit.
Stoelen, sofa, asbak, fotolijsten: eisen
van symmetrie op zoek naar een oplossing
voor de plaats waar de dingen willens en wetens zijn.
Is het de moeite waard rekening met ze te houden en
ze te vertellen over de oneindige afwezigheid van hun eigenares?
En dan die bloemenvaas waarvan je nooit hebt geweten
wie hem je cadeau heeft gedaan of hoe hij
met het verleden tot een akkoord is gekomen
om aan zijn cyclus tussen de anjers te beginnen:
het vergeten bedreigd door een bloem te veel.
Op sommige foto’s, als je ze kunt zien, is het einde
van het verhaal het verkeerd begrepen beeld,
de uitbreiding van de bedoeling in de betekenis.
Zo is dat, hoewel ook vrijwel altijd.
De onwetendheid gaat over van vader op zonen,
de hersens bestaan over het algemeen een dag langer.
Voorlopig is dat goed, het zijn clausules
als van tevoren onbekende karaktertrekken,
als voorlaatste dag van de taal die zichzelf wenst
te zijn na daar zo stilletjes te hebben gewacht.
Per slot van rekening is de lucht afhankelijk van alles,
maakt het leven een interpretatie omdat het niet goed weet hoe.
Het probleem, Mama, is de abstractie,
het spoor van de stem die is omgezet
in religie, een mislukte poging tot atheïsme
in ruil voor de eerste handtekening die
de tijd zou vinden als hij het begreep.
Tegen zijn wil kwam het leven hierheen vluchten.
Zullen we hem de wereld geven die hij niet wilde,
manieren om zich het hiernamaals voor te stellen?
Enkele maanden voordat de dood
de bevestigde waarheid werd aan jouw zijde,
vroeg je naast mij of er een hemel zou zijn
of iets anders om naartoe te gaan na het niet langer zijn.
Noch het denken gezien zijn toestand noch de
stem die gewond was bij terugkeer kon het zeggen.
Zou er zo’n ritueel zijn van ordelijke gebaren,
van zwak uur tegen de abjecte traagheid?
Niets waarvan jij niet weet hoe het is geweest,
omdat er niets overblijft of totaal wordt vergeten,
misschien een plan gelijk aan de volgende plaats.
Woorden en dingen als bekend is hoe het zal zijn,
en het ongemak van de betekenis, direct daarna:
een gedachte die nauwelijks op gang is gekomen.
Denk, want met denken begin je:
als er daarna nog iets komt, zal het zijn zoals het is,
een eenzame daad, een gelijksoortige naïviteit,
die daarna het zenit in zichzelf bereikt.
Zoiets simpels als God naar het lot toe leiden,
als tegen de stilte zeggen wat er gebeurt.
Op het laatst eindigt het jaar van de eeuwigheid,
zijn de uren zo wijs dat ze het weten.
Het is zo simpel dat het heel makkelijk lijkt:
als je gelooft in het hiernamaals, komt het.
Veel meer heeft de wederopstanding niet nodig
om te beseffen wat er allemaal gebeurt.
Rondom het oppervlak is geen einde,
de aarde van de rest geeft het geloof gelijk.
Als er nog iets onbekends overblijft,
zouden de dingen in de hemel het kunnen zeggen,
de woorden het aan elkaar kunnen schrijven.

OBJETOS SIN CONSECUENCIAS

Las imágenes prestan sus rostros a las palabras.
Se hacen las distraídas por traer algunos ritmos,
una manera de ser para que los nombres sepan.
Las cosas rodean la intención del silencio, son
como cualquiera podría oírlo, el hoy por venir
a los meses hasta que sean, pero quién sabe.
Con la muerte entra un orden debido a la falta
de duración, sobre todo cuando hasta siempre
nada pasa llegando en puntas de pie al pasado,
a ese ayer que no debería confundir a la familia,
la que ahora falta, la de antes a ser en sí misma.
Ninguna idea aplaude, nada cuenta para el uso.
Es el misterio de no ir más allá de su diámetro.

Mientras tanto, el tiempo entiende cuanto tuvo.
La vida convertida en los objetos aproximados,
podría decir incluso aquellos todavía sin llegar,
los que fueron de mi madre por darles su latín.

Tenías razón cuando los escuchaste hablar el
día de tu casamiento desenvolviendo regalos.
Son, en ocasiones, un sinónimo anónimo, un
plan desconocido tal cual pudo ser deseado.
Las cosas, queriendo saber cómo se llaman.
Según el diccionario, primero dependen del
pensamiento, después de la penúltima vez.
En esos casos, poco sirve la causa, porque
Occidente no depende de un método infinito.
Nada no será más que una cifra para poner
en orden, que una forma anterior al tiempo.
En fin, una forma cuyo afán fue reconocer
la vida dada al ansia que le damos cabida.
La mesa es una palabra, la lámpara plana,
el jarrón roto al que le cantaron su arrorró,
hasta la silla donde el cansancio está solo.
Sillas, sofá, cenicero, portarretratos: ratos
de simetría buscándole alguna solución
al sitio donde las cosas son a sabiendas.
¿Valdrá la pena tenerlas en cuenta para
decirles de la ausencia infinita de dueña?
Y aquel florero que jamás pudiste saber
quién te lo habría regalado, ni cómo se
había puesto de acuerdo con el pasado
para empezar su ciclo entre los claveles:
el olvido amenazado por una flor de más.
En algunas fotografías, si las ves, el final
de la historia es la imagen mal entendida,
la extensión del sentido en el significado.
Así es esto, aunque también casi siempre.
De padre a hijos pasa el desconocimiento,
la mente por lo general existe un día más.
Por el momento está bien, son cláusulas
como rasgos desconocidos de antemano,
como penúltimo día del idioma queriendo
serlo al haberse quedado allí tan callado.
A fin de cuentas, el aire depende de todo,
la vida interpreta por no saber bien cómo.
El problema, Mamá, es la abstracción,
el vestigio de la voz convertida en
religión, un mal intento de ateismo
a cambio del primer autógrafo que
el tiempo encontrara al entenderlas.
Aun sin quererlo, la vida vino a huir.
¿Le daremos el mundo que no quiso,
las maneras de imaginar el más allá?
Pocos meses antes de que la muerte
fuera la verdad confirmada a tu lado,
preguntaste junto a mí si habría cielo
o algo a donde ir luego de ser ya no.
Ni el pensamiento en su estado ni la
voz al volver herida pudieron decirlo.
¿Habrá tal rito de ademán ordenado,
de hora débil contra la vil parsimonia?
Nada que tú no sepas como ha sido,
porque nada queda ni es olvido total,
acaso un plan igual al lugar siguiente.
Palabras y cosas al saber cómo será,
y la desazón del sentido, tan seguido:
un pensamiento apenas empezando.
Piensa, porque al pensar empiezas:
si algo habrá después será según sea,
un acto a solas, una inocencia similar,
una que luego alcanza el cenit en ella.
Tan simple, como traer a Dios al sino,
como decirle al silencio lo que sucede.
Al final, el año de la eternidad termina,
las horas son tan sabias que lo saben.
Es tan simple, que parece muy fácil:
por creer en la otra vida, esta llega.
Poco más necesita la resurrección
para darse cuenta de cuanto ocurre.
Alrededor de la superficie no hay fin,
la tierra del resto da la razón a la fe.
Si algo queda por ser desconocido,
en el cielo las cosas podrán decirlo,
las palabras, escribirse unas a otras.