THE FIGHT

“I was like a brother to you, you pig,
I brought you flowers when you got married,
I was a witness at your divorce, and then you . . .”
That’s all I hear, because the cook turns the music up,
but I do see the tears in the other man’s eyes,
as he leans across the table and kisses the hands of the man with the necktie,
as he nods to acknowledge that yes, it’s settled, he’s a pig.

Then he bows his head and all of a sudden it’s as if he’s in a faraway city,
seated at a yellow, dusty terrace, gazing at the sky,
and he’s at a loss about how to conclude a letter to his benefactor,
so he writes: “With love and eternal gratitude, Grigore.”

It’s as if the devil has entered the man with the necktie.
He grasps the other man by the nose and yanks his face up:
“Let’s have a look at your shitty little eyes,” he says.
Then he grips him by one ear and shakes him until his cap flies off,
he pours brandy over his bald patch and wipes it with a crumpled napkin,
and he shakes him by the ear again
and he rips a button off his coat, he puts it in his glass
and he makes the bald man gulp it down like an aspirin.
“Leave the wretch alone, mister engineer!” shouts the barman,
but it’s as if the devil has entered the man with the necktie:
“Butt out of it, you, he’s my friend, baldy here, and I’ll do with him whatever I like!”
He grabs baldy by the ears and gives him another shake.
Then he gives him a smacking kiss on the mouth,
then he takes a step back,
as if to admire him,
and he punches him in the nose with all his might.
Smack! goes baldy’s head on the cement floor.
“You’ll be the death of him,” says the barman, “you’ll be the death of him, look
how the blood is gushing from his nose!”

All of a sudden, baldy has been in a sanatorium for three weeks, he’s sitting on a balcony,
swaddled in camel-hair blankets, gazing at the snowy mountains,
he lights a “Maria Mancini” cigarette and muses:
“We ought always to dress in black,
to have reserved, formal relations with other people,
to honour life and death, yes, yes, life and death
and progress!”

It’s as if the devil has entered the man with the necktie:
with one swipe he knocks the ashtray, vodka bottle and glasses off the table,
he whips a razor from his pocket and in a shrill voice cries:
“I am the reincarnation of Hegel and the Petreuș Brothers,*
all rolled into one! Don’t you mess with me!”
“Hegel, Hegel, Petreuș, yes, yes!
Hegel, Hegel, Petreuș!”
mumbles the old man at my table,
from beneath his felt hat,
and he envelops me in his sea-blue gaze,
and he raises his beer mug and smashes it over my head.
“Wonderful, absolutely wonderful!” I hear, from under the table.

Here, under the table, there is peace. You can rise like the sun,
gloriously above the day.
“Here, under the table, this is our house,” says my sister, “I pick out
the pillow with red flowers for myself, the pillow with blue flowers for you,
in this corner I lay out the stove, the pans and the plates,
by the stove I set my dolls, my teddy bear and my frocks,
in your corner you lay out the woodpile, the axe,
the cowshed, the pitchfork, the hay and grandpa’s cart,
here, by the table leg, you place the chest with the hammer, the tongs and the nails.
On the blanket, by the spot where we say the window is,
we pin up a little icon of the Virgin Mary.
Now you come out from under the table.
I’d said I was very tired and I was cooking a meal.
You come home drunk from the pub.
The dog doesn’t bark at you because it knows you like a bad shilling.
You go inside the house.
You spit on the floor.
You curse beautiful curses.
You toss your lit ‘Mărăşeşti’ cigarette in the pot of chicken soup.
I say to you: ‘You drunkard, you bastard, aren’t you ashamed
for the children to see you and hear the filth that comes out of your mouth,
and you stink like a pig. You must have pissed yourself again!’
Now you make like you’re going to slap me,
but you change your mind.
You fill a cup of water from the bucket and drain it in one gulp.
Fully clothed you throw yourself on the pillow with blue flowers
and start snoring dreadfully.
‘O Lord, what did I do to wrong Thee?’ I say
and I take my wee children by the hand, the girl doll and
the boy doll, and we go to spend the night at mother’s.
Now it’s morning. You come looking for us.
‘Daddy’s here!’
the children shout, or rather the dolls, whose voices I’m doing,
you kneel down in front of all the dolls,
you beg forgiveness and say you’ll never do it again.
I caress your bald patch,
we take the wee children by the hand,
you take the girl doll by the hand,
I take the boy doll by the hand,
and we go home.
Two weeks later we play the game again.
I’m not going to play this time,
‘One, two, three, four,
I’m not playing any more!’
because you’re cursing and spitting and snoring
like you were a real drunkard,
and I going to tell on you to mammy!”

Now there’s no one sitting on the chairs,
for the chairs are flying every which way,
and sweet bottles and glasses as delicate as a young girl’s thigh
are flying in long flocks, cheeping, and plopping like fishes,
and groans and thuds and sighs can be heard, as if
a god and a goddess were making love in faraway gardens.
And they’re all dancing upon the shards, in pairs and in groups,
and in the middle, mister engineer and the barman, wearing only one shoe, are kissing. And the barman says: “You’ve got a hard punch!” And
the engineer says: “But you, too, wallop with boundless proficiency!
Let me buy a round!”
And the dance ceases.

Now they no longer recognise each other,
because all of a sudden they are much younger
and, besides that, the town where they’re drinking is so insignificant
that it’s been inscribed on the map of another country by mistake,
a country which, in its turn, is so insignificant
that the cartographers have inscribed it on the map of a different continent
where they found an empty spot by a river’s thread,
a little way away from the surrounding countries.

“Psst, psst!” Under the next table
baldy is wiping the clotted blood from his face with his sleeve.
“Psst, psst!” and he smiles happily and gives me a wink.
Once with his left eye.
Once with his right eye.

HET PAK SLAAG

‘Ik ben als een broer voor jou geweest, jij, zwijn,
ik heb je bloemen gebracht toen je trouwde,
ik ben je getuige geweest bij je scheiding en jij…’
De rest was niet te horen, want de kokkin zette de muziek harder,
maar ik zie de ander met tranen in de ogen,
zie hoe hij zich over de tafel uitstrekt, de handen van de man met de stropdas kust
en ja knikt, ja, ja, het staat wel vast, hij is een zwijn.

Daarna laat hij het hoofd hangen en opeens lijkt hij in een verafgelegen stad te zijn,
hij zit op een stoffig, geel terras, staart naar de hemel
en weet niet hoe hij een brief aan zijn weldoener moet besluiten,
dus schrijft hij: ‘Jou toegenegen en eeuwig dankbare, Grigore.’

De duivel lijkt in de man met de stropdas gevaren.
Hij pakt de ander bij zijn neus en heft zijn gezicht op:
‘Vooruit, laten we die strontoogjes van jou nog ’ns bekijken!’ zegt hij.
Daarna pakt hij hem bij een oor en schudt hem door elkaar tot de pet van zijn hoofd vliegt,
hij giet brandewijn over zijn kale kop en veegt hem af met een verfrommeld servetje,
en hij schudt hem weer aan het oor door elkaar
en rukt een knoop van zijn jas en gooit hem in het glas
en geeft hem kaalkoppie te slikken als een aspirine.
‘M’nier ingenier, laat die stumperd met rust!’ roept de barman,
maar het lijkt wel alsof de duivel in m’nier ingenier is gevaren:
‘Bemoei je d’r niet mee, jij, hij is m’n vriend, kaalkoppie, en ik doe met ’m wat ik wil!’
Hij pakt kaalkoppie weer bij zijn oren en schudt hem door elkaar,
daarna kust hij hem nadrukkelijk op de mond.
Daarna zet hij een pas naar achteren
alsof hij hem wil bewonderen
en verkoopt hem een klap op zijn neus, uit alle macht.
Plets! doet het hoofd van kaalkoppie op het cement.
‘Je hebt ’m te grazen genomen,’ zegt de barman, ‘je hebt ’m te grazen genomen, kijk
hoe het bloed uit z’n neus borrelt!’

Plots is kaalkoppie sinds drie weken in een sanatorium, hij zit op het balkon,
gehuld in kameelharen dekens, tuurt naar de besneeuwde bergen,
steekt een Maria Mancini op en mediteert:
‘We zouden ons altijd in het zwart moeten kleden,
terughoudende en formalistische relaties met de mensen onderhouden,
op het leven en de dood klinken, jawel, op het leven en de dood
en de vooruitgang!’

De duivel lijkt in de man met de stropdas gevaren:
hij veegt met een handgebaar asbak, fles wodka en glazen van tafel,
haalt een knipmes uit zijn zak en roept met schrille stem:
‘Hé, ’k ben de reïncarnatie van Hegel en de gebroeders Petreuş
in één enkele persoon, hé, meet jullie niet met mij!’
‘Hegel, Hegel, Petreuş, jawel!
Hegel, Hegel, Petreuş!’
mompelt de oude man aan mijn tafel,
van onder zijn vilten hoed,
en hij omvat mij met zijn blik, blauw als de zee,
heft zijn pint en dondert hem stuk op mijn kop.
‘Prachtig, absoluut prachtig!’ klinkt het van onder de tafel.

Hier onder tafel heerst vrede, kun je je verheffen als de zon,
glorierijk boven de dag.
‘Hier onder tafel is ons thuis,’ zegt mijn zus, ‘ik kies
het kussentje met rode bloemen, jij het kussentje met blauwe bloemen,
in deze hoek zet ik het kacheltje, de kookpotjes en de borden neer,
naast de kachel de poppen, teddybeer en jurkjes,
zet jij in jouw hoek de stapel hout, de bijl,
de stal met buffels, de mestvork, het hooi en opa’s kar,
hier naast de tafelpoot zet je het kistje met hamer, tangen en spijkers.
Op de deken, naast de plaats waar ik zei dat het raam is,
prikken we het bidprentje van de Maagd Maria.
Nu kom je van onder de tafel.
Ik zeg dat ik erg moe ben en aan het kokkerellen ga.
Jij keert beschonken van de kroeg terug.
De hond blaft je niet aan, want hij kent je vanbinnen en vanbuiten.
Je komt het huis binnen.
Je spuugt op de grond.
Je vloekt fraaie vloeken.
Je gooit je brandende sigaret, merk Mărăşeşti, in de pot kippensoep.
Ik zeg tegen je: “Zuiplap, rotvent, schaam je je niet
dat de kinderen al die viezigheid uit je mond moeten aanhoren en aanzien
en je stinkt als een varken, je hebt weer ’ns in je broek gepist!”
Nu doe je alsof je mij een klap wilt geven,
maar je bedenkt je.
Je schept uit het emmertje een kan water en drinkt die in één teug leeg.
Je werpt je gekleed op het kussentje met blauwe bloemen en snurkt verschrikkelijk.
“God, wat heb ik je aangedaan?” zeg ik
en ik neem mijn kindertjes bij de hand, de meisjespop en
de jongenspop en we gaan slapen bij mama.
Nu is het morgen, je komt ons halen.
“Daar is papa!”
roepen de kinderen, dat wil zeggen de poppen, in wier plaats ik roep,
je gaat in het bijzijn van alle poppen op je knieën zitten,
je vraagt vergiffenis en je belooft dat je het niet meer zult doen.
Ik streel je kale kop,
we nemen de kindertjes bij de hand,
jij neemt de meisjespop bij de hand,
ik neem de jongenspop bij de hand
en we keren terug naar huis.
Twee weken later spelen we opnieuw.
Maar nu speel ik niet meer mee,
“O nee, zo braaf en gedwee
speel ik niet meer mee!”,
omdat je vloekt en spuwt en snurkt
alsof je een echte dronkaard was
en ik ga het allemaal vertellen aan mama!’

Nu zit er niemand meer op de stoelen,
want de stoelen vliegen van de ene muur naar de andere,
en zachte flessen en glazen, frêle als een jongemeisjeskuit, vliegen
in lange, tjilpende zwermen, en plonzen als vissen,
en een gekreun, gebonk en gezucht is te horen, alsof
een god en een godin neuken in verafgelegen tuinen.
En allen dansen ze over de scherven, twee aan twee en in groepen,
en in het midden m’nier ingenier en de barman met een blote voet, ze kussen elkaar.
En de barman zegt: ‘Je klopt er niet naast!’ En
de ingenieur zegt: ‘En jij dan, je mept met die afgemeten vakkundigheid van jou!
Vooruit, ik geef een rondje!’
En de dans houdt op.

Nu kennen ze elkaar niet meer,
want op slag zijn ze veel jonger
en verder is de stad waarin ze drinken zo onbeduidend
dat ze per abuis op de kaart van een ander land werd opgetekend,
een land dat op zijn beurt zo onbeduidend is
dat de geografen het op de kaart van een verkeerd continent hebben opgetekend
waar ze een vrijer plekje vonden bij een waterlijn
op een afstandje van de omliggende landen.

‘Pst, pst!’ – onder de tafel ernaast
veegt kaalkoppie met zijn mouw het gestolde bloed van zijn gezicht af.
‘Pst, pst!’, en gelukzalig glimlacht hij me toe, knipogend.
Met het linkeroog, één keer.
Met het rechteroog, één keer.

BATAIA

“Ţi-am fost ca un frate, mă, porcule,
ţi-am adus flori cînd te-ai însurat,
ţi-am fost martor la divorţ şi tu . . .”
Mai mult nu aud, căci bucătăreasa dă muzica mai tare,
dar îl văd pe celălalt cu lacrimi în ochi,
cum se întinde peste masă şi sărută mîinile omului cu cravată,
cum dă din cap în semn că da, da, da s-a stabilit, e un porc.

Apoi pleacă fruntea şi brusc pare că e într-un oraş îndepărtat,
stă pe o terasă galbenă şi prăfuită, priveşte cerul
şi nu ştie cum să încheie o scrisoare către binefăcătorul său,
deci scrie: “Cu dragoste şi cu recunoştinţă veşnică, Grigore”.

În omul cu cravată parcă a intrat dracul.
Îl prinde pe celălalt de nas şi-i ridică faţa:
“Ia, să-ţi mai văd ochişorii de rahat!”, zice.
Apoi îl ia de-o ureche şi-l scutură de-i zboară basca din cap,
îi toarnă rachiu pe chelie şi i-o şterge cu şerveţelul boţit
şi iar îl scutură de ureche
şi-şi smulge un nasture de la haină, îl pune-n pahar
şi îl dă chelului să-l înghită, ca pe o aspirină.
“Lasă-l, domnu inginer, pe amărîtul ăla în plata Domnului!” – strigă chelnerul,
dar parcă a intrat dracul în domnu inginer:
“Tu ce te bagi, mă, e prietenul meu, cheluţul, şi fac ce vreau cu el!”
Îl prinde iar pe cheluţ de urechi şi-l scutură,
Apoi îl sărută apăsat pe gură,
apoi face un pas înapoi,
ca şi cum ar vrea să-l admire
şi-i dă un pumn în nas, cu toată puterea.
Plici! face capul cheluţului pe ciment.
“L-ai mîncat fript - zice chelnerul – l-ai mîncat fript, uite
cum îi bulbucă sîngele pe nas!”

Brusc,cheluţul e de trei săptămîni în sanatoriu, stă pe balcon
înfăşurat în pături din păr de cămilă, priveşte munţii înzăpeziţi,
îşi aprinde o ţigarertă “Maria Mancini” şi meditează:
“Trebuie să ne îmbrăcăm mereu în negru,
să avem relaţii sobre şi formaliste cu oamenii,
să cinstim viaţa şi moartea, da, da, viaţa şi moartea
şi progresul!”

În omul cu cravată parcă a intrat dracul:
rade cu palma de pe masă scrumiera, sticla cu vodcă, paharele,
scoate un briceag din buzunar şi strigă cu glas piţigăiat:
“Mă, io-s reîncarnarea lui Hegel şi a fraţilor Petreuş
într-o singură persoană, mă, nu vă puneţi cu mine!”
“Hegel, Hegel, Petreuş, da, da!
Hegel, Hegel, Petreuş!”,
boscorodeşte bătrînul de la masa mea,
pe sub pălăria de fetru,
şi mă învăluie cu o privire albastră ca marea,
şi ridică halba şi mi-o trăzneşte în cap.
“Admirabil, absolut admirabil!”, îl mai aud apoi de sub masă.

Aici sub masă e pace, te poţi ridica asemeni soarelui,
glorios deasupra zilei.
“Aici sub masă e casa noastră, zice sora mea, eu îmi aleg
perniţa cu flori roşii, tu perniţa cu flori albastre,
în colţul acesta îmi aranjez eu sobiţa, crăticioarele şi farfuriile,
lîngă sobiţă pun păpuşile, ursuleţul şi rochiţele,
tu îţi aranjezi în colţul tău grămada de lemne, securea,
grajdul cu bivolii, furca şi fînul şi carul de la bunicul,
aici lîngă piciorul mesei pui lădiţa cu ciocanul, cleştele şi cuiele.
Pe pătură, lîngă locul unde ziceam că e fereastra,
prindem cu acul iconiţa cu Sfînta Maria.
Acum tu ieşi de sub masă.
Ziceam că eu sînt foarte obosită şi fac de mîncare.
Tu vii de la cîrciumă beat.
Cîinele nu te latră că te ştie ca pe un cal breaz.
Intri în casă.
Scuipi pe jos.
Înjuri înjurături frumoase.
Arunci ţigara aprinsă, ţigara ‘ărăşeşti’ în oala cu supa de găină.
Eu îţi zic: Beţivanule, nenorocitule, nu ţi-e ruşine,
că te văd şi te aud copiii cum scoţi gunoaie pe gură,
şi puţi ca porcu, precis ai făcut iar pe tine!
Acum tu te faci că-mi dai o palmă,
dar te răzgîndeşti.
Iei din găleţică o cană cu apă şi o bei pe nerăsuflate.
Te arunci îmbrăcat pe perniţa cu flori albastre şi sforăi cumplit.
Doamne, cu ce ţi-am greşit? zic eu
şi îmi iau copilaşii de mînă, păpuşa fetiţă şi
păpuşa băieţel şi mergem să dormim la mama.
Acum e dimineaţă, tu vii să ne cauţi.
A venit tata!
strigă copiii, adică păpuşile, în locul cărora strig eu,
tu te pui în genunchi de faţă cu toate păpuşile,
îţi ceri iertare şi zici că nu o să mai faci.
Eu te mîngîi pe chelie,
luăm copilaşii de mînă,
tu iei de mînă păpuşa fetiţă,
eu iau de mână păpuşa băieţel
şi ne întoarcem acasă.
Peste două săptămîni ne jucăm din nou.
Acum nu mă mai joc,
‘ciurcu-mă nu mă mai joc,
trag o linie de foc!’,
că tu înjuri şi scuipi şi sforăi
de parcă ai fi un beţiv adevărat,
şi mă duc să te spun la mama!”

Acum nu mai stă nimeni pe scaune,
căci scaunele zboară din perete-n perete,
şi sticle dulci şi firave pahare ca pulpa de adolescentă, zboară
în stoluri lungi şi ciripesc, şi pleoscăie ca peştii,
şi gemete şi bufnituri şi oftaturi se-aud de parcă
un zeu şi o zeiţă ar face dragoste-n grădini îndepărtate.
Şi toţi dansează peste cioburi, doi şi cu doi şi-n grupuri,
şi-n mijloc domnul inginer şi chelnerul desculţ la un picior, se pupă. Şi zice
chelnerul: “Ai mînă grea!”. Şi
zice inginerul: “Dar şi tu, pocneşti cu competenţă amăsurată!
Dau eu un rînd!”
Şi dansul încetează.

Acum ei nu se mai cunosc,
căci dintr-o dată sunt cu mult mai tineri
şi apoi oraşul în care beau e atît de neînsemnat
că din greşeală a fost înscris pe harta altei ţări,
ţară, la rîndul ei, atât de neînsemnată
încît geoagrafii au înscris-o pe harta unui continent aiurea
unde-au găsit un loc mai liber pe un fir de apă
ceva mai depărtat de ţările din preajmă.


“Pss, pss!”, sub masa de alături
cheluţul se şterge pe faţă cu mîneca de sîngele închegat.
“Pss, pss!” şi îmi zîmbeşte fericit şi-mi trage cu ochiul.
Cu ochiul stîng, o dată.
Cu ochiul drept, o dată.