RAVENNA

This sleepy little town was once the empire’s center.
This baker was Caesar’s baker.
This fire flamed high.
This tailor hunched over cloth of gold.
This oriole sang in the language of the gods.

Ravenna is quiet, botanical.
Thrushes hop over its flat earth.
Bikes chat together casually like deaf-mutes.
A sluggish train from Ferrara enters the station.
Two German girls squabble: how to say solitude?

These bricks touched fingers.
These fingers touched iron and trees.
These acacias climbed romanesque vaults.
Ravenna’s bookmark lies in a herbarium of guidebooks,
and waits, just keeps on waiting.

A golden flame still smoulders in mosaics,
one day it will doubtless go out.
A single match may serve
to kindle it again.
A single moment’s concentration.
Is that so?

RAVENNA

Deze kleine dromerige stad was ooit de hoofdstad van een imperium.
Deze bakker was een keizerlijke bakker.
Dit vuur brandde hoog.
Deze kleermaker boog zich over brokaat.
Deze wielewaal zong in de taal van de goden.

Ravenna is stil, botanisch.
Over de vlakke aarde lopen lijsters.
Fietsen onderhouden zich vertrouwelijk met elkaar als doofstommen.
De trage trein uit Ferrara rijdt het station binnen,
twee Duitse meisjes maken ruzie over de uitspraak van het woord solitude.

Deze stenen raakten vingers aan.
Die vingers raakten bomen en ijzer aan.
Deze acacia’s reikten naar een Romaans gewelf.
In het plantenalbum ligt een bladwijzer van Ravenna
en wacht, wacht, wacht nog steeds.

In de mozaïeken flakkert nog een gouden vlam,
hij zal vast eens doven.
Maar een lucifer is voldoende
om hem opnieuw te doen oplaaien.
Een moment van opmerkzaamheid volstaat.
Is het echt?

RAWENNA

To małe senne miasto było kiedyś stolicą imperium.
Ten piekarz był cesarskim piekarzem.
Ten ogień płonął wysoko.
Ten krawiec pochylał się nad złotogłowiem.
Ta wilga śpiewała w języku bogów.

Rawenna jest cicha, botaniczna.
Po płaskiej ziemi chodzą drozdy.
Rowery rozmawiają z sobą poufale jak głuchoniemi.
Na stację zajeżdża leniwy pociąg z Ferrary,
dwie Niemki spierają się o wymowę słowa solitude.

Te cegły dotykały palców.
Te palce dotykały drzew i żelaza.
Te akacje wspinały się do romańskiego sklepienia.
W zielniku baedekerów leży zakładka Rawenny
i czeka, czeka, wciąż czeka.

W mozaikach jeszcze się tli złoty płomień,
na pewno kiedyś zgaśnie.
Ale jedna zapałka wystarczy,
żeby go wzniecić od nowa.
Wystarczy chwila skupienia.
Czy naprawdę?