Homecoming

I love you, though there’s no way I can know.
I think of this when you come home from a day
in your life. But it is not a thought.
You stroke my cheek and who knows,
that gesture. It’s made a thousand times
before it exists. Hangs your coat on a peg,
something from nothing, but tomorrow it might
be missing. Or shakes the day from your hair.
What I then see in this, is the beginning.
The house comes about, the table takes its place,
we cause each other. Surely it’s unimaginable
that someone’s making all this up.

Thuiskomst

Thuiskomst

Ik heb je lief, al kan ik het niet weten.
Ik bedenk het als je thuiskomt van een dag
in je leven. Maar het is geen gedachte.
Je streelt mijn wang en wie weet,
dat gebaar. Het wordt duizend keer gemaakt
voor het bestaat. Hangt je jas aan de kapstok,
iets van niets, maar morgen ontbreekt het
misschien. Of schudt de dag uit je haar.
Wat ik dan daarin zie, is het begin.
Het huis ontstaat, de tafel neemt plaats,
wij veroorzaken elkaar. Het is toch niet
denkbaar dat iemand dit alles verzint.