The Buddhas of Bamyan

DE BOEDDHA’S VAN BAMYAN

Na de artilleriebeschietingen, met hun lange, sierlijke telemetrieën
van explosieven in de vlucht, onze gepleisterde gezichten

verbrokkeld en van steen ontdaan – maar buigen deden we niet;
we stonden ruggelings tegen de zandstenen rotsen, net als

in 1729, toen Nader Shah – de Napoleon van Perzië, de Tweede Alexander –
kanonnen afvuurde om het volk op de knieën te dwingen. De nieuwe soldaten,

kennen ze het oude spreekwoord: mocht je onderweg een Boeddha tegenkomen,
sla hem dan neer. Ik ben Vairocana, de Boeddha van vele kleuren.

De rode naast me, mijn oude vriend Sakyamuni. Soldaten
geven dubbel touw uit bij het afdalen, abseilend van onze hoofdkruinen

met dynamiet in hun ransel. Ze komen met zulke vreemde gaven,
hun gezichten zwetend van inspanning, hun lippen gekloofd van de dorst.

Weten ze dat binnenin ons de steen vermiljoen bloedt,
kwiksulfiden, loodcarbonaten. Binnenin ons

nog meer Boeddha’s, zittend met gekruiste benen, hun gewaden oranjerood,
aquamarijn, droomschepselen starend naar de rand van het water.

De mannen hangend aan gevlochten touwen – ze plaatsen hun springladingen
in de kassen van onze ogen. Deponeren ze in de trommelvliezen

van onze oren. En hoewel onze lippen zijn verbrokkeld tot de aarde
onder ons, staan onze longen nu open naar de wind.

The Buddhas of Bamyan

After the shelling of artillery, with their long graceful telemetries
of explosives in flight—our stuccoed faces

crumbled and sheared free from the stone, but we did not bow down;
we stood with our backs to the sandstone cliffs, just as we did

in 1729, when Nader Shah—the Napoleon of Persia, the Second Alexander—
fired cannons to bring the people to their knees. These new soldiers,

do they know the old proverb: if you discover the Buddha along the path,
strike him down. I am Vairocana, the one of many colors.

The red one beside me, my old friend Sakyamuni. Soldiers
pay out double ropes in descent, on rappel from the crowns of our heads

with dynamite in their satchels. Such strange gifts they bring,
their faces sweating with exertion, lips chapped by thirst.

Do they know that within us the stone bleeds vermilion,
sulfides of mercury, carbonates of lead. Within us

still more Buddhas sitting cross-legged, their robes in cinnabar,
aquamarine, the creatures of dream gazing at the water’s edge.

These men hanging from braided ropes—they place their charges
in the sockets of our eyes. They lodge them in the drums

of our ears. And though our lips have crumbled to the earth
below us, our lungs are now open to the wind.