nothing, not hard work or watching . . .

nothing, not hard work or watching
endless telly, can help you ward off death

yet you’re obliged to set off into the no-man’s-land of
the orphaned in search of what’s germinating and binding,
quite simply because despite your cussedness and
your self-absorption you’re ready to give in as soon as
death invites itself into what makes you live,

what you’ve got through your head since one departed has
abandoned you in the eternity of his absence and holds you prisoner in the secret of your fragility and has left you
uncertain about what’s been appropriated from him to you

so that that you’ve become clasped to his soul have
become public as the image of his figure, as a venture
about his end, as a bubble in his being, in which function
your name’s been hollowed out, your words dissected,
your resources have dwindled

so that you now burden the eyes of the terrified woman
and the shudder of the departed and must resort to the
motherly one who deigns without scruple or greed
to plait flowers in your fear, to kiss the future dead one
in your eyes and to enfold you in the plenty of

her lυxury

her lαugh

her lιght 


              From the series ‘The One Who Risks the Thither on You’

met niks, ook niet met hard werken of veel televisie

met niks, ook niet met hard werken of veel televisie
kijken, kun je de dood bezweren

toch ben je gehouden om in het niemandsland van de
verweesden op zoek te gaan naar het kiemende en
verbindende, simpelweg omdat je ondanks je eigengereidheid
en je op jezelf betrokkenheid op overgave staat zodra
de dood zich te gast noodt in het je levende,

wat je door hebt gekregen sinds een vertrokkene je
in de eeuwigheid van zijn afwezigheid heft achtergelaten
en je gevangen heeft gezet in het geheim van je breekbaarheid
en je onzeker heft gelaten over het zich uit hem je toeneigende

waardoor je verschrankt bent geraakt aan zijn ziel,
openbaar bent geworden als beeld van zijn gestalte,
als waagsel rond zijn einde, als luchtbel in zijn wezen,
in welke hoedanigheid je naam is uitgehold, je woorden
zijn opengesneden, je vermogen is verschrompeld

waardoor je nu last bent aan de blik der verschrikte en
aan de huiver der geweeste en je wel toevlucht moet nemen
tot de moederlijke die zich zonder schroom of winstbejag verwaardigt bloemen te weven in je angst, de toekomstige
dode in je ogen te kussen en je te bergen in de weelde van

haar lυcht

haar lαch

haar lιcht 


              Uit de serie ‘die het derwaartse aan je waagt’