RIPE CHERRIES

What holds on is inedible.
The oldest houses are exchanged for newer rubble,
and smooth stone reaches out to older rubble.

But I have Under Milk Wood in the room
and Richard Burton who, like a drunk
sleeping with his arch-mother in his dream,
sells fortune-telling on record.

He dreams her twenty two
and naked under a wide black dress,
her legs tanned from working in an inaccesible field.
Her white breasts he weighs on his one hand,
while flexing her small wet body with the other.

They’re spraying the streets against the heat, even at ten in the morning.

I bought cherries, I rinse them with cool water
and put the glass bowl on the granite table
in the scorched garden.

At night it gets even warmer,
the tiles lie in blazing rows on the roof
and radiate down into the rooms where we lie
and listen to how the other one sleeps.

Neither of us sleeps.
I hear you sighing, half asleep, louder and regular.
I think I can make out my name. For a moment,
a moment in between, the landing
is as cool as water at my feet.

Your door is open. The window is open.
In the heat you lie open on the bedspread.
When I, two hours later, go back upstream,
you’ve dropped off already. The first light sees the
intimate glint we leave behind there together.

I bought cherries.

A young woman gave me two for sampling in my hand;
I weighed them with a small gesture and stared at her
for a long time. Then her pupils dilated.
With black cherries she saw me.

I bought the full pound of her,
flung the stones I licked clean into the bed
on which, laughing in sweat, you said something about ripe cherries.

The roots in the roof-gutter, years from then,
feed on the rubble you and I shed,
a small tree ‘deeply trimmed and giddy,
love’, as the old poet said.

It only blooms in December, when blossoms come from heaven,
cold and shivery as a ballerina in her first springtide.

We have time.
Tonight, when heat falls down on us again from the eaves,
I let you listen to Under Milkwood.
We lie there, with bodies open as ears,
chanting love and sweat.

Rijpe kersen

Rijpe kersen

Wat stand houdt is oneetbaar.
De oudste huizen worden ingeruild voor nieuwer puin,
en gladde steen reikt al de hand aan ouder puin.

Maar ik heb Under Milk Wood in de kamer
en Richard Burton die, als een dronkeman
die in zijn droom met zijn oermoeder slaapt,
waarzeggerij verkoopt op plaat.

Hij droomt haar tweeëntwintig jaar
en bloot onder een wijde, zwarte jurk,
haar benen bruin door landwerk op een onbereikbaar veld.
Haar witte borsten weegt hij op zijn ene hand,
terwijl hij met de andere haar natte lijfje spant.

Men spuit de straten tegen hitte, om tien uur ’s ochtends al.

Ik heb kersen gekocht, ik spoel ze met koel water,
en zet de glazen schaal op de granieten tafel
in de verzengde tuin.

’s Nachts wordt het warmer nog,
de pannen liggen in gloeiende rijen op het dak
en stralen door tot op de kamers waar we liggen
en luisteren hoe de ander slaapt.

We slapen geen van beiden.
Ik hoor je zuchten in halfslaap, luider en regelmatig.
Ik denk dat ik mijn naam versta. De overloop
is even, een ogenblik daar tussenin,
zo koel als water aan mijn voeten.

Je deur is open. Het raam is open.
In de warmte lig je open op de sprei.
Als ik dan, twee uur later, weer tegenstroom opga,
ben je al ingeslapen. Het eerste licht ziet de
intieme glinstering die we daar samen achterlaten.

Ik heb kersen gekocht.

Een jonge vrouw gaf me er twee ter keuring in de hand;
ik woog ze, met een klein gebaar, en keek haar heel lang aan.
Daarop vergrootten haar pupillen.
Met zwarte kersen zag ze mij.

Ik kocht het volle pond van haar,
strooide de schoongelikte pitten in het bed
waarop je lachend in het zweet iets over rijpe kersen zei.

De wortels in de dakgoot, jaren later,
voeden zich met het puin van jou en mij,
een boompje ‘dat diep wordt gesnoeid en duizelt,
lief’, zoals de oude dichter zei.

Het bloeit pas in december, als de bloesems uit de hemel komen,
koud en rillerig als een ballerina in haar eerste lentetij.

We hebben tijd.
Vannacht, als de hitte uit de nok weer op ons valt,
laat ik je Under Milkwood horen.
We liggen er, met lichamen als open oren,
liefde en zweet scanderend bij.