Poem

Esther Jansma

Side by side

descent

We crossed the Styx.
The ferryman lay drunk in his boat.
I took the helm and we sank like stones.

Water like the earth consists of layers,
transparent ribbons, glistening strata
of ever less life, less warmth.

Bubbles blossomed in your hair,
the current tugged your head backwards
and caressed your throat.

Stones waved with algae and ferns,
gurgled softly, sang of \'peace\'.
They sliced your clothes away.

Fish licked the blood from your legs.
I held your hand tight. I wanted to comfort you,
but we were falling too fast and no words can exist

without air; my love
lay above, blue balloons, brief buoys,
marking the site of the accident,

before flowing on. Your mouth fell open,
your face turned red, your two hands sought
for balance, sought my arms.

You tried to climb up inside me.
You were a glass blower with a cloud of diamonds
circling his mouth. I hugged you like a kitten.

I stroked your fingers.
You held on tight.
You fell asleep. I stroked your fingers, let go.

de val

We kruisten de Styx.
De veerman lag dronken in zijn schip.
Ik hield het roer en we zonken als stenen.

Water bestaat als de aarde
in lagen, transparante linten, glanzende strata
van steeds kleiner leven, minder warmte.

In je haren bloeiden luchtbellen,
de stroom trok je hoofd naar achter
en streelde je hals.

Stenen wuifden met armen van algen en varens,
zongen zachtjes gorgelend \'vrede\'.
Ze sneden je kleren los.

Vissen likten het bloed van je benen.
Ik hield je hand vast. Ik wilde je troosten
maar we vielen te snel en er zijn geen woorden

die zonder lucht bestaan, mijn liefde
bleef boven, blauwe ballonnen, bakens voor even,
de plaats markerend van het ongeluk

voordat ze verder dreven. Je mond ging open.
Je gezicht werd rood, je handen zochten
evenwicht, zochten mijn armen.

Je probeerde in me omhoog te klimmen.
Je was een glasblazer met een wolk van diamanten
aan zijn mond. Ik hield je vast als een katje.

Ik aaide je vingers.
Je liet niet los.
Je sliep en ik aaide je vingers, liet los.