Asmaa Azaizeh
REVOLUTION ON THE WALLS OF MY MOUTH
In my dream,
unknown fingers tugged at my teeth,
then I heard, the clamor of their fall,
tooth by tooth.
Old Arab wisdom says
that teeth falling out in a dream means death:
if only your front teeth fall out,
you will be rendered, unable to speak,
if all fall out, death will befall your kin,
and you will be left behind.
I woke to find my mouth a cave,
I howled but infinity swallowed my scream,
I spoke, but my words were lost in stone,
I told myself I wouldn’t care,
I’d go around, with an empty mouth,
but a full heart.
I left the house, to see my name,
drowning and calling for help.
I gave it my hand, but the wind scolded:
“A new era demands a new name,
where every book’s pages are white,
and our rivers are dyed by our thoughts”.
Revolution is a large shoe,
and yet, our feet are small.
My family float on their backs,
waving, on their way to oblivion.
My father hangs on the peg of absence,
history extinguished in his gold tooth,
smiling, as if life were a joke.
Our laughs fall, the joke sours,
and I set out to write lamentations,
but eloquence leaps
onto fear’s boat,
followed by the blind chicks of meaning.
I set about to say one word,
no, half a word: if only…
If only my father was alive.
But my father continued to die upon his death.
I became a tree at the riverbank,
my roots hacked, my memories blue.
I dreamt that my dreams fell out of my mouth,
and turned to fossils in the riverbed.
The Old Arabs have left,
leaving me neither
language nor interpretations.
Old wars left,
as did others that never happened,
their teeth also fell out,
and they were told:
there’s no bread for you here, nor blood,
the first was eaten, the latter clotted.
This is the world whose sky was lifted,
whose mountains were raised,
whose children revolted for justice.
Look at it,
dragging itself
across bridges built in its head,
its mountains face-down,
its children crumbling, like cork.
Only I remain on the bank,
a tree, cut from a tree.
Untold generations have passed me,
the drawings on the walls of my mouth have risen.
I remember a word from the ancient past,
and I almost utter it…
no… I almost utter a third of it.
Perhaps I never uttered it,
perhaps I only thought it.
The world turns its head,
giant bodies make as to rise,
and my wet name rears its big head.
Since that moment,
thousands of years ago,
I’ve been hearing a long creak,
and the clamor of the world’s teeth falling.
EEN REVOLUTIE OP MIJN MOND
In een droom zag ik vreemde vingers
aan mijn tanden trekken
ik hoorde ze vallen
één voor één
De Arabieren zeggen
als je tanden op de grond vallen in een droom, is het de dood
als het je voortanden zijn, word je verhinderd te handelen en te spreken
als al je tanden uitvallen, word je familie uitgeroeid en zul jij ze overleven
Ik werd wakker en mijn mond was een grot
ik schreeuwde en de oneindigheid verzwolg mijn verscheurde kreet
ik sprak en mijn taal loste op in de stenen
ik zei dat het niet uitmaakte
ik zal vertrekken met een lege mond
en een vol hart
Buiten zag ik mijn naam verdrinken
ik stak mijn hand naar ’m uit maar de wind berispte mij
er is een nieuwe naam nodig voor een nieuw tijdperk waarin alle pagina’s wit zijn
onze rivieren zijn door onze gedachten gekleurd
de revolutie is een te grote schoen
en onze voeten zijn klein
Mijn familie drijft op haar rug
onderweg naar vergetelheid zwaaien ze
Mijn vader hangt aan de kapstok van afwezigheid
hij glimlacht alsof het leven een grap was
de geschiedenis is gedoofd in zijn gouden kies
onze glimlach viel en werd een flauwe grap
ik beraamde zijn rouw
toen welbespraaktheid in de boot van angst sprong
gevolgd door de kuikens van impliciete betekenissen
Ik wilde één woord zeggen
of een half woord zoals: wat als
‘wat als mijn vader nog leefde’
maar mijn vader bleef sterven bovenop zijn dood
Ik werd een boom aan de oever van een rivier
mijn wortels afgesneden en mijn dromen blauw
ik droomde dat ze uit mijn mond vielen
en fossielen werden op de rivierbodem
de Arabieren vertrokken en lieten me taal noch betekenissen na
Oude oorlogen vertrokken en anderen hebben nooit plaatsgevonden
zij vertrokken nadat ook hun tanden uitvielen
er werd ze gezegd
‘hier is geen brood en bloed voor jullie’
het ene is opgegeten en het andere is gestold
Dit is de wereld waarvan de hemel is opgeheven
waarvan de bergen oprezen en de kinderen in opstand kwamen voor gerechtigheid
kijk ernaar
hij loopt bedroefd over bruggen gebouwd in zijn verbeelding
zijn bergen liggen plat op hun buik
en zijn kinderen spinnen als omgezaagde kurkbomen
Er is niemand meer op de oever behalve ik
een ontwortelde boom
talloze generaties gingen mij voorbij
tot de schilderingen uit de muren van mijn mond opstonden
Ik herinnerde me een woord uit een brak verleden
ik wilde het uitspreken
ik sprak haast een derde ervan uit
ik zal het waarschijnlijk niet uitspreken
ik heb er vermoedelijk aan gedacht
de wereld draaide zijn nek
reusachtige lichamen wilden opstaan
toen mijn vochtige naam met zijn grote hoofd opkeek
sindsdien
sinds duizenden jaren
hoor ik een langgerekt gepiep
en het geluid van tanden die uitvallen.
ثورةٌ على جدران فمي
رأيتُ في المنام إصبعًا مجهولةً تزلزل أسناني
فسمعتُ دويّ سقوطها
سنًّا سنًّا
قالت العرب
إن رأيتِها سقطتْ إلى الأرض فهي الموت
إن سقطتْ مقاديمها منعتكِ من الفعل والكلام
وإن سقطتْ كلّها هلك أهلكِ وبقيتِ بعدهم
استيقظتُ فوجدتُ فمي مُغُرًا
صحتُ فامتصّ اللانهائيّ صيحتي المشروخة
نطقتُ فغابتْ لغتي في الحجر
قلتُ ما يهمّني
سأخرج بفمٍ فارغ
لكن بقلبٍ ملآن
خرجتُ فرأيتُ اسمي يستغيث من الغرق
مددتُ له يدي فنهرتني الريح
لا بدّ من اسمٍ جديدٍ للزمن الجديد
حيث صفحات الكتب جميعها بيضاء
أنهرنا مصبوغةٌ بأفكارنا
الثورة حذاءٌ واسعٌ
وأقدامنا صغيرة
أهلي طُفاةٌ على ظهورهم
يلوّحون في طريقهم إلى النسيان
معلّقٌ أبي فوق مشجب الغياب
التاريخ مطفأٌ في ضرسه الذهبيّ
يبتسم كأنّ الحياة كانت مجرّد نكتة
سقطتْ ضحكاتنا وصارت النكتة ثقيلة دم
هممتُ في رثائه
فقفزتِ الفصاحة في قارب الخوف
ثمّ لحقتْها فراخ المعاني المغمضة
هممتُ بقول كلمةٍ واحدة
لا بل نصف كلمةٍ مثل: لو أنّ
"لو أنّ أبي حيًَّا
لكنّ أبي ظلّ يموت فوق موته
صرتُ شجرةً على ضفّة النهر
جُزَّتْ جذوري وازرقّتْ ذكرياتي
حلمتُ بأحلامي تسقط من فمي
وتصير في قعر النهر أحفورة
رحل العرب ولم يتركوا لي اللغة ولا التفاسير
رحلتْ حروبٌ قديمةٌ وأخرى لم تحدث
رحلتْ بعد أن سقطتْ أسنانها هي الأخرى
وقيل لها لا خبز لكِ هنا ولا دم
أُكِلَ هذا وتخثّر ذاك
هذا هو العالم الّذي رُفِعَتْ سماؤه
ونُصِبَتْ جباله وثار أبناؤه من أجل العدالة
انظروا إليه
ها هو يمشي مكلومًا فوق جسورٍ لم تُبْنَ سوى في خياله
تنبطح جباله على بطونها
ويهرهر أبناؤه مثل فلّينٍ منشور
لم يبقَ غيري على الضفّة
شجرةً مقطوعةً من شجرة
مرّتْ عنّي أجيالٌ لا تُحْصى
حتّى نهضتْ الرسوم من جدران فمي
تذكّرتُ كلمةً من الماضي الآسن
وكدتُ أنطقها
بل كدتُ أنطق ثلثها
لعلّي لم أنطقها
لعلّي فكّرتُ بها
فأدار العالم عنقه
همّتْ أجسادٌ عملاقةٌ بالنهوض
وأطلّ اسمي المبلول برأسه الكبير
منذها
منذ آلاف السنين
وأنا أسمع صريرًا طويلًا
ودويّ أسنان العالم الساقطة
From: The body I once climbed
Publisher: Dar Alahliya, Jordan
REVOLUTION ON THE WALLS OF MY MOUTH
In my dream,
unknown fingers tugged at my teeth,
then I heard, the clamor of their fall,
tooth by tooth.
Old Arab wisdom says
that teeth falling out in a dream means death:
if only your front teeth fall out,
you will be rendered, unable to speak,
if all fall out, death will befall your kin,
and you will be left behind.
I woke to find my mouth a cave,
I howled but infinity swallowed my scream,
I spoke, but my words were lost in stone,
I told myself I wouldn’t care,
I’d go around, with an empty mouth,
but a full heart.
I left the house, to see my name,
drowning and calling for help.
I gave it my hand, but the wind scolded:
“A new era demands a new name,
where every book’s pages are white,
and our rivers are dyed by our thoughts”.
Revolution is a large shoe,
and yet, our feet are small.
My family float on their backs,
waving, on their way to oblivion.
My father hangs on the peg of absence,
history extinguished in his gold tooth,
smiling, as if life were a joke.
Our laughs fall, the joke sours,
and I set out to write lamentations,
but eloquence leaps
onto fear’s boat,
followed by the blind chicks of meaning.
I set about to say one word,
no, half a word: if only…
If only my father was alive.
But my father continued to die upon his death.
I became a tree at the riverbank,
my roots hacked, my memories blue.
I dreamt that my dreams fell out of my mouth,
and turned to fossils in the riverbed.
The Old Arabs have left,
leaving me neither
language nor interpretations.
Old wars left,
as did others that never happened,
their teeth also fell out,
and they were told:
there’s no bread for you here, nor blood,
the first was eaten, the latter clotted.
This is the world whose sky was lifted,
whose mountains were raised,
whose children revolted for justice.
Look at it,
dragging itself
across bridges built in its head,
its mountains face-down,
its children crumbling, like cork.
Only I remain on the bank,
a tree, cut from a tree.
Untold generations have passed me,
the drawings on the walls of my mouth have risen.
I remember a word from the ancient past,
and I almost utter it…
no… I almost utter a third of it.
Perhaps I never uttered it,
perhaps I only thought it.
The world turns its head,
giant bodies make as to rise,
and my wet name rears its big head.
Since that moment,
thousands of years ago,
I’ve been hearing a long creak,
and the clamor of the world’s teeth falling.
From: The body I once climbed
REVOLUTION ON THE WALLS OF MY MOUTH
In my dream,
unknown fingers tugged at my teeth,
then I heard, the clamor of their fall,
tooth by tooth.
Old Arab wisdom says
that teeth falling out in a dream means death:
if only your front teeth fall out,
you will be rendered, unable to speak,
if all fall out, death will befall your kin,
and you will be left behind.
I woke to find my mouth a cave,
I howled but infinity swallowed my scream,
I spoke, but my words were lost in stone,
I told myself I wouldn’t care,
I’d go around, with an empty mouth,
but a full heart.
I left the house, to see my name,
drowning and calling for help.
I gave it my hand, but the wind scolded:
“A new era demands a new name,
where every book’s pages are white,
and our rivers are dyed by our thoughts”.
Revolution is a large shoe,
and yet, our feet are small.
My family float on their backs,
waving, on their way to oblivion.
My father hangs on the peg of absence,
history extinguished in his gold tooth,
smiling, as if life were a joke.
Our laughs fall, the joke sours,
and I set out to write lamentations,
but eloquence leaps
onto fear’s boat,
followed by the blind chicks of meaning.
I set about to say one word,
no, half a word: if only…
If only my father was alive.
But my father continued to die upon his death.
I became a tree at the riverbank,
my roots hacked, my memories blue.
I dreamt that my dreams fell out of my mouth,
and turned to fossils in the riverbed.
The Old Arabs have left,
leaving me neither
language nor interpretations.
Old wars left,
as did others that never happened,
their teeth also fell out,
and they were told:
there’s no bread for you here, nor blood,
the first was eaten, the latter clotted.
This is the world whose sky was lifted,
whose mountains were raised,
whose children revolted for justice.
Look at it,
dragging itself
across bridges built in its head,
its mountains face-down,
its children crumbling, like cork.
Only I remain on the bank,
a tree, cut from a tree.
Untold generations have passed me,
the drawings on the walls of my mouth have risen.
I remember a word from the ancient past,
and I almost utter it…
no… I almost utter a third of it.
Perhaps I never uttered it,
perhaps I only thought it.
The world turns its head,
giant bodies make as to rise,
and my wet name rears its big head.
Since that moment,
thousands of years ago,
I’ve been hearing a long creak,
and the clamor of the world’s teeth falling.
Sponsors
