‘Never does a man wait for a woman.’

Never does a man wait for a woman.

A man fights or goes to sea  

or falls into a crevasse.

Men always leave.

 

On a balcony, hand to temple,  

a woman scans the horizon.

How long? she sighs.

 

Endlessly she waits

at airports, on platforms  

and by the prison gates.

 

Honestly, the waiting was easy

once he’s made it back home.

She trusts that familiar face.

Her soldier, her thief, her sailorman,

her brave and faithless love,

who couldn’t help but roam.

"Nooit wacht er een man op een vrouw."

Nooit wacht er een man op een vrouw.

Een man gaat naar zee of hij vecht

of hij komt in een afgrond terecht.

Mannen gaan altijd weg.

 

Op een balkon speurt een vrouw,

de hand aan haar slaap,

de horizon af: komt hij gauw?

 

De wacht zet zich voort

op luchthaven, kade, perron

en bij de gevangenispoort.

 

Eerlijk, het wachten viel licht

als hij terug is waar het begon.

Ze vertrouwt het vertrouwde gezicht.

Haar zeeman, haar dief, haar soldaat,

haar dappere ontrouwe lief

die het niet helpen kon.