SANDRA LEE SCHEUER

SANDRA LEE SCHEUER

(Gedood 4 mei 1970 op de Universiteit van Kent
door de Nationale Garde van Ohio)

Je had haar op een zaterdagavond kunnen ontmoeten
terwijl ze kloksgewijs precieze cirkels draaide op de Moon-Glo
Rolschaatsbaan of met kwieke passen tussen

de campus en een groen huis van twee verdiepingen liep,
waar de kamer altijd netjes was, het bed opgemaakt,
de boeken broederlijk naast elkaar op de planken.

Ze gooide geen stenen, studeerde geen filosofie
noch stak ze gebouwen in brand, al zeggen bekenden
dat ze oorlog haatte, van Cambodja had gehoord.

Ze droeg naar waarheid een beetje make-up, een brassière,
en had ongetwijfeld gemakkelijker een gardist getrouwd
dan gescholden of een bloem in zijn geweerloop gestoken.

Terwijl de wapenarsenalen brandden bestudeerde zij
diep gebogen over notities, spraak-therapeutische boeken,
pagina’s geopend bij paragrafen over stoornissen, fysiologie.

En terwijl men op de meent luidkeels demonstreerde
hielp ze een jongen die Billy heette met zijn geslis,
en zei: Sis, Billy, als een slang. Ja zo, SSSSSSSS,

tong goed omhoog en iets terug achter je tanden.
Nu zoemen, Billy, als een bij. Voel de lucht
trillen in mijn luchtpijp als ik adem?

Toen ze om twaalf uur in de zon over de parkeerplaats
liep en de wereld een uitzonderlijk mooie plek vond,     
zakte een jonge gardist die haar in ’t vizier had

op één knie, alsof hij een aanzoek ging doen.
Zijn verklaring, ondubbelzinnig, welsprekend, 
kwam in haar tot bloei, ging dwars door haar hals,    

doorsneed haar luchtpijp en benam haar de adem.
Wie zal zich nu ten volle inzetten voor Billy,
zijn hachelijke vrijheid van spreken beschermen;      

en wie zal haar nog zien schaatsen op de Moon-Glo
Rolschaatsbaan, waar de acht kleine houten wieltjes
hun ontelbare omwentelingen op de vloer voltrekken?

SANDRA LEE SCHEUER

(Killed at Kent State University, May 4, 1970
by the Ohio National Guard)

You might have met her on a Saturday night,
cutting precise circles, clockwise, at the Moon-Glo
Roller Rink, or walking with quick step

between the campus and a green two-story house,
where the room was always tidy, the bed made,
the books in confraternity on the shelves.

She did not throw stones, major in philosophy
or set fire to buildings, though acquaintances say
she hated war, had heard of Cambodia.

In truth she wore a modicum of make-up, a brassiere,
and could no doubt more easily have married a guardsman
than cursed or put a flower in his rifle barrel.

While the armouries burned, she studied,
bent low over notes, speech therapy books, pages
open at sections on impairment, physiology.

And while they milled and shouted on the commons,
she helped a boy named Billy with his lisp, saying
Hiss, Billy, like a snake. That’s it, SSSSSSSS,

tongue well up and back behind your teeth.
Now buzz, Billy, like a bee. Feel the air
vibrating in my windpipe as I breathe?

As she walked in sunlight through the parking-lot
at noon, feeling the world a passing lovely place,
a young guardsman, who had his sights on her,

was going down on one knee, as if he might propose.
His declaration, unmistakable, articulate,
flowered within her, passed through her neck,

severed her trachea, taking her breath away.
Now who will burn the midnight oil for Billy,
ensure the perilous freedom of his speech;

and who will see her skating at the Moon-Glo
Roller Rink, the eight small wooden wheels
making their countless revolutions on the floor?