HOTEL ART, BARCELONA

HOTEL ART, BARCELONA

We eten rozen op het dak. Beneden ons de Méditerranée.
Ze serveren hier ook wolken, zeg ik.
Een licht voorafje? Knipoog.

Zijn ze wollig of zwart?
De ober geeft geen antwoord. 

Elke tafel is wit, behalve die van ons.
We zitten aan een naakt blok hout. Antiek;
Dit leeftijdsverschil is al groot zat,
moest daar nou 200 jaar bovenop?

De scheermessen worden geserveerd in rechte lijnen.
Wat is er?

We hebben het over kinderen. Misschien is het de wijn,
of het feit dat mijn buik tegen de baleinen
van mijn jurk begint te drukken. Je zegt,
Ik denk niet dat ik me zal herkennen in een bruine zoon.

Pardon, ik sta op,
stoot je bubbeltjeswater om.
Jij ziet alleen je biefstuk.

Ik wring mezelf in drie bochten voor de toiletspiegel,
besluit dat ik er niet altijd zo uit zal zien.
Zelfs nu zie ik er niet zo uit.

Het dessert is lucht uit een porseleinen pompje.
En als hij nou jouw ogen heeft? durf ik,
na nog een glas.

Eenmaal terug in onze bruikleenbadkamer geef ik over;
een grashalm in roze schuim. Wie zegt dat hij geen dochter wordt?

Ik kom bij je staan op het balkon. Je houdt me van achter vast,
buigt ons voorover, telt…
We zitten evenveel verdiepingen hoog als er jaren tussen ons in zitten. 

Waarom moet je het altijd–
Shhht. Je doet mijn jurk omhoog. Ik spreid mijn benen schouderbreed,
is dit niet liefde? – je vastgrijpen aan een hek in de hemel.

HOTEL ART, BARCELONA

We’re eating roses on a rooftop. The Med beneath us.
They serve clouds here too, I say.
Light starter? Wink. 

Are they fluffy or black?
The waiter doesn’t answer.  

Every table is white except ours.
We sit at a naked woodblock. Antique;
There’s enough of an age gap here,
need they have added 200 years?  

The razor clams arrive in straight lines.
What’s the matter? 

We discuss kids. Maybe it’s the wine,
or because my belly is beginning to push
against the bones of my dress. You say,
I don’t think I’ll identify with a brown son.

Excuse me, I stand,
spill your sparkling water.
You only notice your steak.

Contorting myself three ways in the toilet mirror,
I decide I won’t look like this forever.
I don’t even look like this now.

Dessert is air from a porcelain pump.
What if he has your eyes? I dare,
after another glass.

Back in our borrowed bathroom, I throw up rose foam,
a blade of grass. Who says he isn’t a daughter?

I join you on the balcony. You hold me from behind,
lean us over, count...
We’re as many storeys up as our age gap.

Why do you always have to –
Shhh. You lift my dress. I shoulder-width my legs,
is love not this? ─ gripping a fence in the sky.