FRANK CALLS

for Frank Koenegracht

A call from Frank. My poet-father
has recovered the phone,
reports from his purgatory
near Katwijk on the wide, grey
quenching cloth of the sea. 

I don’t know what my father’s doing
in this conversation, let alone under the skin
of this gentle, telephonic monitor lizard.
He lives on, my real father, 

even now, sometimes I think he is waiting for
something, waiting, perhaps for the day when he
gets a call from Frank. 

But Frank calls me, and wife and child
lose the window, light the candles
and retire to their chambers. 

Frank calls. Two snowbound gentlemen,
each under his own avalanche, reassuring each other
by means of cans connected by a long wire until
on this side or that the rescue party
of blackbirds arrives.

FRANK BELT

FRANK BELT

voor Frank Koenegracht

Frank belt. Mijn dichter-vader
heeft de telefoon teruggevonden,
doet verslag vanuit zijn vagevuur
bij Katwijk aan het wijde, grijze
blusdoek van de zee.

Ik weet niet wat mijn vader doet
in dit gesprek, laat staan onder de huid
van deze zachte, telefonische varaan.
Hij leeft, mijn echte vader, voort,

nu nog, soms denk ik dat hij op iets
wacht, misschien wel op de dag dat híj
wordt opgebeld door Frank. 

Maar Frank belt mij, en vrouw en kind
sluiten het raam, steken kaarsen aan
en zonderen zich af in hun vertrekken. 

Frank belt. Twee ingesneeuwde heren,
elk onder zijn eigen lawine, stellen elkaar
door blikjes aan een lange draad gerust totdat
aan deze of gene zijde de reddingsploeg
van merels arriveert.