Programme

Don’t ask me what poetry
should look like. Not static or
samey. That’s not really my
thing. The same tone repeated
ad nauseam, and they call it
‘devotion to form’, ‘having a
voice,’ that kind of bullshit.
No, that’s not really my thing.

Me, I’d rather my favourite
sweet from when I was a kid: a
jawbreaker. You suck and suck,
new colours are revealed and
before you know it, there’s
nothing left. That’s it, I think.
Something like that. More or less.

Programma

Programma

Weet ik veel hoe poëzie eruit
moet zien. Niet dat statische,
dat uniforme. Daar hou ik niet
zo van. Dezelfde toon herhaald
tot in den treure, en dat dan
“vormvastheid” noemen, of “een
eigen stem”, dat soort gelul.
Nee, daar hou ik niet zo van.

Geef mij dan maar het favoriete
snoepgoed uit mijn jeugd. De
toverbal. Je zuigt en zuigt
maar, telkens komen er andere
kleuren te voorschijn en voor
je ’t weet, heb je helemaal
niets meer. Dát is het, vind
ik. Zoiets. Ongeveer.