Analysis

These are meagre times for
poetry. People are content.
They do not long for words, and
who is going to blame them for that.
Why should anyone in this day and age
still read? Statistics have shown
that where poverty and oppression are
removed, no great improvement
in the quality of poems
ensues. There are no parts for bards
on a satisfied people’s stage.

And now you’ll say, Thank God
there’s always the certainty
that, war or no war, we all
cash in our chips. And whoever is
so inclined can meanwhile even
suffer from some small bother
like the clumsy way we channel
the urges we give the name of
love. But lacking that nobody
here would write a single line
worth writing. I include

myself, a poet in this sink
of cosiness and calm. And am
I actually a poet? Is
what I write sincerely
that which I write? Or
does it just express the longing
of its maker, to be
what I am not: symbol
of splendid times, a
mortal who remains,
an angel with a pen?

Analyse

Analyse

Het zijn slechte tijden voor de
poëzie. De mensen zijn gelukkig.
Zij leven niet voor woorden, en
geef ze daarin maar eens ongelijk.
Waarom zou iemand vandaag de dag
nog lezen? Statistisch is bewezen
dat waar armoe en verdrukking zijn
verdwenen, het met de kwaliteit
van de gedichten niet veel beter is
gesteld. Er valt niets te vertolken in
het voetlicht van tevreden volken.

Nu zult u zeggen: godzijdank
is er altijd nog de zekerheid
dat ook zonder oorlog iedereen
de pijp uitgaat. En dat men, zo
die wens bestaat, intussen zelfs
kan lijden aan wat klein gemier.
Zoals aan het onhandige kanaliseren
van de driften die wij liefde
noemen. Maar zonder dat schreef
niemand hier één vers de moeite
van het schrijven waard. Ook

ik, die dichter ben in deze poel
van gezelligheid en rust. Ben
ik wel een dichter? Is
wat ik schrijf oprecht
datgene wat ik schrijf? Of
spreekt het enkel het verlangen
van zijn maker uit, te zijn
wat ik niet ben: symbool
van grootse tijden, een
sterveling die blijft,
een engel met een pen?