Poem

Frank Báez

Side by side

BRIEF CONVERSATION WITH THE CARIBBEAN SEA

Let me start by saying that the other day I met
the Mediterranean Sea and it was a bit
like meeting a forgotten actor.

I walked along the boardwalk hearing
its waves that sounded like
the cough of an asthmatic Joe Pesci.

Although more than a forgotten actor
the sea reminded me of the mummies that
they exhibit in the Cairo Museum.

Nothing to do with you, Caribbean Sea,
this afternoon you have so much vigor that
it looks like you're coming from the gym.

I do not know if I prefer you when
you lie down calm as
a lion in the middle of the meadow.

Or when you get angry and roar
and you try to sodomize the coast
in the manner of Marlon Brando

in The Last Tango in Paris.
The pelicans and the seagulls
they run off your fingers when

you try to catch them, it's as if
you want to get out of your seabed,
but your chains hold you

so hard that all you can do is
shout and rant.
Tell the me truth, aren't you bothered by

the cruise ships filled with the elderly
and all that crap we throw at you?
We have poisoned you, contaminated you.

Last year your coasts had
so much seaweed it seemed that
on our beaches a tourist

gave you syphilis.
I told myself this looks ugly.
And I wondered if this was not the end.

But instead of sending a tsunami
and taking your revenge on our cities
and erasing Miami from the map,

you went back to grazing your flock of waves
in peace and harmony
throughout the coast.

What else can I tell you? You are the sea
Of my childhood, I've spent my
life deciphering your words.

We both have aged, but
despite the passage of time
I keep coming to this reef

to talk to you with the
same innocence as when
I was a kid and walking around

your beaches I picked up a conch
and I put it against my ear and you
you spoke to me for the first time.

KORT GESPREK MET DE CARAÏBISCHE ZEE

Laat ik je vertellen dat ik laatst de Middellandse Zee
voor het eerst ontmoette en het was een beetje
als het ontmoeten van een vergeten acteur.

Ik liep langs de kade met het geluid
van zijn golven in mijn oren
als de hoest van een astmatische Joe Pesci.

Maar nog meer dan aan een vergeten acteur
deed de zee denken aan de mummies
die in het museum van Caïro worden tentoongesteld.

Het is niet persoonlijk bedoeld, Caraïbische Zee,
maar vanmiddag ben je zo opgefokt
dat het lijkt alsof je net uit de gym komt.

Ik weet niet of ik je liever zie wanneer je
mak bent en uitrust als een leeuw
midden op de prairie.

Of wanneer je razend bent en brult
en probeert de kust van achteren te nemen
zoals Marlon Brando dat deed

in Last Tango in Paris.
De pelikanen en de meeuwen
ontsnappen aan je vingers wanneer

je ze probeert te grijpen, het is alsof
je uit bed wilt opstaan,
maar je ketens je ervan weerhouden

met zoveel kracht dat je alleen maar
kunt razen en tieren.
Niet liegen, erger je je niet

aan de cruiseboten met de ouden van dagen
en aan al die rotzooi die we in je werpen?
We hebben je vergiftigd, vervuild.

Afgelopen jaar lag je kust zo zeer bezaaid
met algen dat het leek alsof
onze stranden door een toerist

met syfilis besmet waren geraakt.
Ik zei in mezelf wat een smerige boel.
En vroeg me af of dit het einde betekende.

Maar in plaats van een tsunami op te roepen
en je te ontdoen van onze steden
en Miami van de kaart te vegen,

bleef je doorgaan met het loslaten van je kudde golven
die in vrede en harmonie
over de lengte van onze hele kust bleven blaten.

Wat meer kan ik je zeggen? Je bent de zee
van mijn kindertijd, ik ben mijn hele leven
bezig geweest je taal te ontcijferen.

We zijn allebei ouder geworden,
maar ondanks het voorbijgaan van de tijd
blijf ik naar deze pier komen

om met je te praten met
dezelfde onschuld van toen
ik nog een jongen was en over

je stranden liep en een schelp oppakte
en hem naar mijn oor bracht
en jij voor het eerst tegen me sprak.

BREVE CONVERSACIÓN CON EL MAR CARIBE

Te cuento que el otro día conocí
al mar Mediterráneo y fue un poco
como conocer un actor olvidado.

Caminé por el malecón oyendo
sus olas que sonaban como
la tos de un Joe Pesci asmático.

Aunque más que un actor olvidado
el mar recordaba las momias
que exhiben en el museo del Cairo.

Nada que ver contigo, mar Caribe,
que esta tarde tienes tanto vigor
que parece que vienes del gimnasio.

No sé si te prefiero cuando te tiendes
manso y reposas como un león
en medio de la pradera.

O cuando te enfureces y ruges
e intentas sodomizar la costa
a la manera de Marlon Brando

en El último Tango en París.
Los pelícanos y las gaviotas
se te escurren de los dedos cuando

intentas atraparlos, es como
si quisieras salirte del lecho,
pero tus cadenas te sostienen

con tanta fuerza que no te queda
de otra que gritar y despotricar.
Di la verdad, ¿no te molestan

los cruceros con ancianos y
toda esa basura que te arrojamos?
Te hemos envenenado, contaminado.

El año pasado tus costas tenían
tantas algas que parecía que en
nuestras playas un turista

te contagió la sífilis.
Yo me dije esto se ve feo.
Y me pregunté si este no era el fin.

Pero en vez de mandar un tsunami
y desquitarte de nuestras ciudades
y borrar del mapa a Miami,

volviste a pacer tu rebaño de olas
que balaban en paz y en armonía
a lo largo y ancho de la costa.

¿Qué más te digo? Eres el mar
de mi infancia, me he pasado la vida
descifrando tus palabras.

Ambos hemos envejecido,
pero a pesar del paso del tiempo
sigo viniendo a este arrecife

a conversar contigo con la misma
inocencia de cuando era niño
y paseando por tus playas

recogí una caracola
y me la llevé al oído
y tú me hablaste por primera vez.