Stitches

Do you remember the time we made pistols of our fingers, hid behind
dumpsters and declared war on each other until the garbage
was collected, we blew the smoke from our index fingers and said: four
deaths mean a mission and, a little later, during circle time you would show
off bullet holes made with felt-tip pen, surrender in the dirty palms of your hand or
the time you woke up and were scared of the darkness that kept
breaking into your room to steal the light, how when praying on the edge of the bed
you said you hoped the world, just like Grandpa, would rest in peace, the globe
on your nightstand would consist entirely of water if you gave it a hard enough
spin and you thought: everyone who has evil plans, now drowns.
They didn’t wake you for the man with the miter but for Paris,
where you once stuck a tack to remember where mama found papa and
they conceived you, how wrong it might have gone if one of them had set even a foot
over the border, which served as the stitches needed to keep the countries
healthy, mama gave you a handkerchief filled with spice nuts, bullets you thought
and felt them sliding from your throat to your belly, someone said it was war, your
index finger itched, and you couldn’t understand why the couch suddenly felt different,
why it bore you differently – is this what war does to you?  Does it
also bear your body differently, out above the crowd or somewhere in between? Does it
seek refuge or let you be seen?  Grandpa once said that it’s only war when disasters begin
and there’s no alternative. Alternatively, you’ll wake tomorrow in another world
just as you keep becoming someone else, how your thoughts are as foldable
as hands, that you can pray or just ride your bike real fast
and not be frightened of the wind which is blowing quite hard. That one day
all loved ones will perish within us, and we won’t need any weapons for it,
no, we say: we must talk and it’ll be all right.
Tomorrow we’ll look at the stitches and how to heal.

Hechtingen

Hechtingen

Weet je nog die keer dat we onze vingers tot pistool vormden, ons achter
containers verscholen en elkaar de oorlog verklaarden tot het vuilnis
opgehaald werd, we de rook van onze wijsvingers bliezen, zeiden: vier keer
dood betekent een opdracht, en dat je dan even later in het kringgesprek
de kogelgaten van viltstift toonde, de overgave in je vieze handpalmen of
die keer dat je wakker werd en bang was voor de duisternis die altijd weer in
je kamer inbrak om het licht te stelen, hoe je biddend op de bedrand zei
dat je hoopte dat de wereld net als opa zou rusten in vrede, de wereldbol
op je nachtkastje alleen uit water bestond als je er een harde draai aan
gaf, en je dacht: iedereen die nu gemene plannen heeft, verdrinkt.
Ze maakten je niet wakker voor de man met de mijter maar voor Parijs,
waar je ooit een punaise in stak om te onthouden waar mama papa vond en
ze jou bedachten, hoe het mis had kunnen lopen als de één met een voet
over de grens was gegaan die als hechtingen diende om de landen gezond te
houden, mama gaf je een zakdoek gevuld met kruidnoten, kogels dacht je
nog en voelde ze van je keel naar je buik glijden, iemand zei het is oorlog, je
wijsvinger jeukte en je begreep niet waarom de bank ineens anders lag
of waarom hij je anders droeg, is dat wat de oorlog met je doet? Draagt
die je lichaam ook anders, boven het publiek uit of ergens tussenin, laat het
je zien of verschuilen? Opa zei ooit dat het pas oorlog is als rampen niet
meer beginnen met desnoods, desnoods word je morgen wakker in een
andere wereld net als dat je zelf steeds een ander wordt, hoe gedachten
vouwbaar zijn als handen, dat je kunt bidden of gewoon heel hard fietsen
en niet bang zijn voor de wind die toch wel waait. Dat alle geliefden op
een keer in onszelf sneuvelen, en we daar ook geen wapens voor nodig
hebben, nee we zeggen: we moeten praten, en het komt wel goed.
Morgen bekijken we de hechtingen en hoe te genezen.