1

To refute this body until it is
composed of cold, wind and rain
a hard and useful thing,
a white-blown joint that tips the tides

in an uprising
in her mouth the thin ice of the seasons
and the grip of fasting
in the tightened skin of fear.

(On the threshold of this village:
who disposes the ownership of the lands?
Who?) –

I don’t belong.
I draw near.
Young game is belling in the woods
accusing me.

1

1

Dit lijf teweerleggen tot het is
van koude, wind en regen
een hard en bruikbaar ding,
een blankbewaaid gewricht dat de getijden kantelt

in een opstand
in haar mond het magere ijs van de seizoenen
en het vasten grif
in het strakgespannen vel van vrees.

(Op de drempel van dit dorp:
wie beschikt er over de bezetting van de gronden?
Wie?) –

Ik aard niet.
Ik benader.
In het loofhout blaft jong wild
en noemt mij dader.