ON THE BEACH

On the beach
I found only a woman
sitting in a wheelchair
and looking at the sea:
I was nailed to the spot.
The scene of the wheelchair planted in the sand
seemed strange
amid all that open space
suggesting freedom.
I was afraid to stand in front of her
and remind her of her disability –
I didn’t want to dip my feet in the water
and have her hate them.
So I planted my feet in the sand
and contented myself
with watching from a safe distance
where I couldn’t be seen.

A few moments later
the woman stood up
and took a few steps
away from the wheelchair:
She stood firmly on her feet
and ruined the poem.

OP HET STRAND

Op het strand
zag ik niemand dan een vrouw
in een rolstoel
Ze keek naar zee
Ik zat vastgenageld op mijn plek
Het beeld van een vastgelopen rolstoel
was
vreemd
in deze ruimte
van vrijheid
Ik was bang om naar haar toe te gaan en zo haar gebrek te tonen
Ik wilde geen natte voeten  
die zij zou haten
Ik plantte ze in het zand
en bleef uit de verte kijken
zonder dat zij het zag

Even later
stond zij op
liep twee stappen
weg van de wielen
bleef staan
en bedierf het gedicht