ברוח הנכונה

De wind mee

Als iemand  alleen op een kamer zit,
Wat weten de mensen buiten van hem af?
Misschien bromt er iets in zijn oren
Vierentwintig uur per dag.
En er zijn mensen die niet begrijpen
Hoe zwaar zo’n dag hem valt.
De ochtend gloort niet naar behoren,
De zon is als een geplette medaille,
En er zijn er die niet na kunnen voelen
Hoe lelijk dat is, een geplette medaille.

Vijfentwintig jaar geleden woedde er
Een verschrikkelijke oorlog op aarde.
In de talloze instortende huizen
Liep bij sommige mensen het hart vol.
De man die alleen op zijn kamer zit
Kijkt naar de geplette zon.
Hij begint te mijmeren over prachtige dingen.
Zoals vliegen met de wind mee.
Maar er zijn mensen die zomaar kunnen vliegen,
Ze hoeven de wind niet mee te hebben.

Dennentakken strelen hun wangen,
Ze vliegen met hun lippen open en vochtig.
Een zwevend stofje, een korreltje zand,
Kust hen opeens ongemerkt op de mond.
Hun ogen lopen vol licht en tranen
Bij het zien van het prachtige hemelblauw.
Als ze door een hemellichaam worden getroffen
Dan doet het hun geen enkel kwaad.

Vliegen betekent met liefde
Door luchtlagen gedragen worden.
Je vliegt en je landt
En daar wacht je een verrassing.
Je hebt mensen die met de wind mee vliegen
En dan ineens en vroegtijdig sneuvelen.

ברוח הנכונה