LEAST

Windows, Love, will replace themselves one night purely
through the wish to open them. Everything in its least

typical form, a transitional step to no more. Snow
will dissect itself into degrees of

comparison of the word
white on top of which a cat lies icy-white, a sacrifice to the thaw,
the mud grey as your voice that I peel into sounds, trivial,

free of syllabic offence. Be quiet or offend truth: shout that
the sheet is round. Err ruthlessly beyond this moment that
at most is just us.

MINST

MINST

Ramen, Liefste, zullen op een nacht zichzelf vervangen door
enkel het verlangen naar het openen ervan. Alles in zijn minst

eigen verschijning, als tussenstap naar niet meer. Sneeuw
zal zich ontleden tot haar trappen van

vergelijking van het woord
wit waar bovenaan ijswitst een kat op ligt als offer aan de dooi,
het slijk grijs als je stem die ik tot klanken pel, nietszeggend,

vrij van verlettergrijp. Zwijg of schend waarheid: schreeuw dat
het laken rond is. Vergis je roekeloos voorbij dit ogenblik dat
hooguit wij maar is.