FIRST SIGHT

She’s like a panther pausing
Because her prey appears.
Something in me rolls up tight
And listens to the wind
Between that longed-for image and what’s to come.
 
It becomes a we, a knot of quiet,
Gestures without echo, only that light.
Convergence of muscles and ideas
That make us wait for each other.
 
You do not flinch. I can’t breathe.
We put things off and suffer pain.
Speech will be deafening.
 
You only look up when it’s unbearable.
We drift out of our field of view
To a horizon without us.
How blue is the reflection; in it
We disappear. 

De eerste blik

De eerste blik

Ze lijkt een panter die trager wordt
Omdat haar prooi verschijnt.
Iets in mij balt zich
En luistert naar het waaien
Tussen dat zo begeerde beeld en later.

Het wordt een wij, een kluwen van stilte,
Gebaren zonder echo en alleen dat licht,
Een samengaan van spieren en gedachten
Die ons op elkaar doen wachten.

Je geeft geen krimp. Ik adem niet.
We stellen uit en voelen pijn.
Spreken moet oorverdovend zijn.

Je kijkt pas op als het ondraaglijk wordt.
We drijven uit ons eigen blikveld
Naar een einder zonder ons.
Blauw is de schijn, kijk ons erin
Verdwijnen.