THE RAILWAY CHILDREN

DE SPOORWEGKINDEREN

Toen we de helling van de uitgraving beklommen
Stonden we op ooghoogte met de witte isolatoren
Van de telegraafpalen en de knetterende draden.

Als een prachtig vloeiend handschrift golfden ze mijlen
Naar oost en west van ons vandaan, doorzakkend
Onder de last van hun zwaluwen.

Wij waren klein en dachten dat we niets wisten
Dat de moeite waard was. We dachten dat woorden over de draden reisden
In de glinsterende zakjes van de regendruppels,

Elk ervan volgepropt met het licht
Van de hemel, de glans van de draden, en wijzelf
Tot zo’n minuscule schaal teruggebracht

Dat we door het oog van een naald konden stromen.

THE RAILWAY CHILDREN

When we climbed the slopes of the cutting
We were eye-level with the white cups
Of the telegraph poles and the sizzling wires.

Like lovely freehand they curved for miles
East and miles west beyond us, sagging
Under their burden of swallows.

We were small and thought we knew nothing
Worth knowing. We thought words travelled the wires
In the shiny pouches of raindrops,

Each one seeded full with the light
Of the sky, the gleam of the lines, and ourselves
So infinitesimally scaled

We could stream through the eye of a needle.