MERCANTILE RAIN

HANDELSREGEN

Voordat de retro disco paradeert of ’t robotdansen begint,
vóór jaren zeventig-covers en lege kratten champagne,
arriveert de taart met kaarsen glanzend van een tijd
gezegend door succes, oogst van dit nieuw leven.
De kolonel staat, heft zijn glas. Het podium in de tent
door onweer opgeschud – aarde en hemel flitsen even
Echte parfums geuren als insectenverdelger in dit weer.
Een vroeg diner, lange verjaarstoespraken voordat de donder
zijn holle echo zond, de kolonel naar woorden zocht, ’t gefluit
hoog in de lucht als een kristallen aronskelk opvlammend aan
de zwangere horizon. Ooit jong en bolwangig, trots en resoluut,
zei de kolonel tegen zijn vrouw, We moeten hier weg na de regens
dreunend van elke dood, donker van elke gruwelijke schok.
Niemand overleefde, behalve hij. Vrouw en zoon in een hinderlaag
aan de grens, van zijn broer geen bericht sinds hij naar Mozambique vertrok,
zijn moeder begraven in een dichtgemetselde bron; en als de Lundi
opzwelt, proeven dorpelingen nog het bloed, de zieke zwarte
room van de rivier. Hij ziet zijn vrouw nog knikken, de donder
Zo dansen ze, het fraaie gazon droog onder de canvastent,
muziek en Franse wijn, de fluisterregen die brutaal oude
aandenkens opdient. En de covers kennen geen familie dan alleen
de grote kamer waar hij alleen in slaapt, gekweld door verdriet,
lam, verloren in de vuurvallei die zijn hart overvalt – het hete
bloed van mannen die zijn kolf oliën, de oorlog die nog zijn bed gebiedt,

MERCANTILE RAIN

Before all sorts of retro disco struts or robot-moves begin,
before seventies cover songs and empty crates of champagne,
the cake comes in sparkling bright with candles from an age
blessed with every success garnered from this new life.
The colonel stands, lifting his glass. The tent’s raised stage
rocked by thunder – earth and sky fast flicked with a knife-
True perfumes smell like insect repellent in this weather.
An early dinner, long birthday speeches before the thunder
landed its haunting echo, the colonel’s loss of words, flute
up in the air like a crystal arum on fire against the pregnant
horizon. Once young and bell-cheeked, proud and resolute,
the colonel said to his wife, We must leave here after the rains,
loud with every death, dark with every monstrous fear.
No one survived, except him. Wife and son ambushed near
the border, brother silent since crossing to Mozambique,
mother buried in a bricked-up well; and when the Runde
swells, villagers can still taste the blood, the river’s sick
black cream. And he remembers his wife nodding, thunder
So they dance, the sweet lawn dry beneath the canvas tent,
music and French wine, the whispering rain the bold servant
of old memories. And the cover songs know no family but
the large room he sleeps alone in, troubled by grieving, dead
drunk, lost in the heated valley that floods this heart – the hot
blood of men oiling his grip, the war still ruling his bed,