julio am I that woman?

julio am I that woman?
hair long and loose, fallen back
onto the bed? my garden is in full bloom
and I’m right in the middle of it

waiting until I get to put that hat on my
head julio the way you smoke cigars
as thoughtfully as the monkey in the painting
I hereby present to you

I grow more tender each day it’s the wind
gliding through the leaves and making
them rustle usually I only have one headlight on
and most of the time I freeze in the glare

but I’m still more than the words
I struggle to voice
do you remember I said
and now it’s too late for good

all the men and women that lived
in me like in a cheap hotel  
were in agreement
I liked to dream of you

like the museum visit we never
got round to and then I’d wake up
to the smell of roses
and I played the mandolin

to defy time as though this
really was a new century
and – thanks to the internet maybe – we
could turn ourselves into bundles of light

julio I honestly believed that
my late afternoon light was yellow
and greyish like after a volcanic eruption
more than once I’ve laid it

between our sheets
I let my blood bounce I was
a circus artiste tied to a trapeze
by a single slippery rope

I spun you in circles
hanging lonely on a bicycle
I kept thinking it’s my body all the same

one day I’ll be old enough
to make you
lose your mind

julio ben ik die vrouw?

julio ben ik die vrouw?
haar los over de schouder, achterover
gevallen op bed? in mijn tuin bloeit alles
en ik zit er middenin

te wachten tot ik die hoed op mijn hoofd
kan zetten julio hoe jij sigaren rookt
bedachtzaam als de aap op het schilderij dat ik je
hierbij overhandig

ik word met de dag tederder het is de wind
die door de bladeren glijdt en ze doet
ritselen ik heb doorgaans maar één koplamp aanstaan
en meestal verstijf ik in datzelfde licht

maar ik ben toch meer dan de woorden
die ik probeer uit te spreken
weet je nog dat ik zei
en nu is het te laat voorgoed

alle mannen en vrouwen die in me
woonden als in een goedkoop pension
waren het met me eens
ik droomde je het liefst

als het museumbezoek dat we
nooit hebben afgelegd dan werd ik wakker
met de geur van rozen
en ik speelde mandoline

om de tijd te trotseren alsof
dit ook echt een nieuwe eeuw was
en wij – wie weet wel dankzij internet –
konden transformeren tot bundels van licht

julio ik geloofde oprecht
mijn namiddaglicht was geel
en grauw als as na een vulkaanuitbarsting
ik heb het meer dan eens

tussen onze lakens gelegd
ik liet mijn bloed stuiteren ik was
een circusartieste vastgebonden aan een trapeze
met een enkel ongrijpbaar koord

jou liet ik rondjes draaien
eenzaam hangend aan een fiets
het was mijn lichaam toch dacht ik steeds

op een dag ben ik oud genoeg
om jou je verstand
te laten verliezen